Kindjes op controle

Met zijn vieren dit keer, traden we op oudejaarsdag, aan in het ziekenhuis. Erg vroeg voor mij, ik ben ‘s morgens niet op mijn best en was ook flink misselijk. De gynaecoloog is steeds aardiger (mijn man die nu voor het eerst mee was, vond haar heel aardig) Ik denk dat ze het nu wel leuk vind, zo’n draagmoeder op consult. Het meisje lag met haar hoofd op haar borst en het koppie was niet te meten, maar door middel van de buikomvang konden we zien dat ze mooi op schema ligt. Bijna een weekje achter in de groei, geen rare dingen. Het jochie lag er weer prachtig bij en hij ligt precies op schema.

Het jochie ligt nog steeds in de stuit en dat zal nu zo blijven, er is geen plek meer om te draaien. Het meisje zal dus als eerste geboren worden, gevolgd door haar broer. Ik ben een beetje op internet aan het lezen en moet zeggen dat de spanning stijgt. Ik lees maar niet meer alle enge verhalen, want daar wordt je toch niet wijzer van. Maar heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Dan zou ik graag haar verhaal horen. Dus eerste baby goed ingedaald en tweede in de stuit.

Op dit plaatje zie je goed het verschil tussen een tweeling en een baby. Op het plaatje zijn ze 28 weken. Ik ben nu 29 weken.

 

Zo liggen ze er in mijn buik bij

 

 

Gedicht

Via twitter kreeg ik een mooi kerstkado dat ik graag met jullie wil delen

http://hensempoet.blogspot.nl/2012/12/onzichtbaar-aanwezig.html

Bedankt Hensem!
te volgen via twitter: @hensemPoet

 

 

 

Een dubbel vangnet

Soms fantaseer ik er weer over: Ik zet mijn voet in de stijgbeugels, trek mij op, sla mijn been over haar rug en ga in het zadel zitten. Vooral dat laatste voelt heerlijk, het zitten in het zadel, de paardenkracht onder je. Samen maken we een ritje, we stappen het weiland in, op ons gemak helemaal naar achteren, onderweg passeren we een paar kalfjes met hun mama’s die nieuwsgierig naar het hek komen en als ik aandraaf rennen ze een stukje mee. Helemaal aan het einde van het eerste stuk, komen we door het hek en pakken het volgend stuk land dat langs de Eendenkooi ligt. Dan daarachter is een prachtig vlak stuk. En daar zetten we een galopje in. Ik moet oppassen, weet ik uit ervaring, dat als ik terug ga en de teugels even laat vieren, ze de benen neemt en mij met haar. Snoeihard kan ze! Ik ga staan in het zadel als een jocky en geef mee tot we bij het hek zijn. Dan haal ik haar terug. Ze luistert (bijna) altijd, al op mijn stem. Mijn paardje en ik, wij vertrouwen elkaar. Dat moest groeien, dat wel, maar onze band is nu heel sterk. Want ook zonder zadel gaan we op pad. Ik weet dat ze nooit expres iets zal doen om mij eraf te krijgen. Alleen die rengalop laat ik dan wel zitten. We gaan het gevaar niet opzoeken natuurlijk. Ze kan geen wedstrijden meer aan, eigenlijk was ze door een blessure ui t het verleden helemaal opgegeven. Maar daar wilde de boerin niks van weten en gelukkig maar. Bij mij hoeft er niks en we genieten van onze ritjes. Op dit moment, nu ik niet kan rijden, geniet ze van een winter rust. Straks mogen we weer. Ik kan haast niet wachten.

Een band, het vertrouwen dat je met een dier hebt, bedacht ik mij, heb je ook met kinderen. Tenminste dat hoort zo, helaas zijn er in de wereld altijd kinderen die geen veilig huis hebben. Het hechtingsproces dat de eerste drie jaar zo belangrijk is, is vaak bij adoptiekinderen niet goed verlopen. Het begint veelal al bij een stressvolle zwangerschap. Dat is ook de grootse reden dat ik graag draagmoeder wilde zijn voor mijn zusje. Met liefde gedragen en overgedragen aan twee ouders die de baby’s al vanaf dage één een veilig huis bieden. Via twitter werd mij een vraag gesteld: is dat niet raar, jij bent de biologische moeder en ze noemen je tante (ze mogen mij gewoon mij mijn voornaam noemen net als mijn andere neefjes). Gegroeid in mijn buik en gegroeid in hun hart, dubbele liefde, een betere basis kan je als kind volgens mij niet meekrijgen als start in je leventje. Draait het niet allemaal om vertrouwen, gewenstheid, rust en liefde? Daaruit volgend komt het zelfvertrouwen en als je op jezelf kan vertouwen en je hebt ook nog eens een dubbel warm nest als vangnet kan je volgens mij de wereld wel aan.

PS:
Ik beval in februari, mijn lieve (lease)merrie is ook drachtig en in april uitgerekend. Op dit moment kan ik niks met haar doen, morgen ga ik weer even wat knuffels geven. Strakjes kan ik haar helpen met de laatste loodjes en ik hoop heel erg dat ik er met de bevalling kan zijn. Ik ben zo benieuwd wat voor veulentje er uit komt.

Beroemde baby’ s, extra controle en lekkende borsten

De baby’s zijn een beetje beroemd. We staan in de krant en waren tijdens de opening van Serious Request op de radio. Toen ik afgelopen maandag na een paar dagen met flink veel harde buiken had rondgelopen en zelfs een paar oefenweeën had gehad, belde ik met de afdeling gynaecologie. Het voelde niet lekker en omdat de kerst eraan kwam, wilde ik toch even overleggen. Ik mocht meteen komen, en enthousiast riep ze: ‘we lezen net met z’n allen jullie artikel in het AD!’ Aangekomen, hadden ze het artikel uitgeknipt en opgehangen. Alles bleek in orde na een half uurtje met buikbanden aan de scan (voor het kloppen van de hartjes en de harde buiken) te hebben gelegen, mochten we weer naar huis.

Ik weet niet hoe het met andere moeders gaat die zwanger (of zijn geweest) van een tweeling, maar dat het zwaarder is dan eentje, begrijpt iedereen wel. Hoewel ik mijn tweede zwangerschap ook erg zwaar vond, omdat ik twee keer zoveel vruchtwater had en mijn zoon een flinke knul, daarnaast had ik een dreumes van  jaar en een paar maanden rond hobbelen, dus van rusten kwam ook niet veel. Maar nu merk ik dat mijn baarmoeder zo hoog zit (ze liggen nog steeds eigenwijs op en niet naast elkaar) dat mijn middenrifspier helemaal beurs is. Deze doet erg zeer en helemaal bij het liggen. Slapen is er dus niet meer zoveel bij. Daar baal ik flink van, want door weinig slaap wordt je chagrijnig en dat vind ik niet leuk voor mijn kinderen. Naar buiten toe ben ik natuurlijk nog wel aardig, maar ik kan je verzekeren dat manlief vaak de volle laag krijgt en ik kan mij voorstellen dat het nu voor hem ook een beetje zwaar wordt … sorry schat.

En dan nog iets … lekkende borsten! Ik schrok mij rot van de week. Van een paar druppels die eruit kwamen als ik mij afdroogde onder de douche had ik ineens echte natte plekken op mijn shirt! Nu al? dacht ik. Mijn kinderen vonden het hilarisch natuurlijk. Maandag hebben we controle en dan ga ik vragen hoe en wat, ook voor straks, want ik ga geen borstvoeding geven of kolven. Nee, hoor ze drinken maar lekker uit het flesje.

 

En plots kwam daar HET telefoontje: de Raad van Kinderbescherming. Eindelijk! Ze komen in januari  praten. Een mevrouw bij Zusje en Zwager (kunnen ze meteen die mooie kinderkamer laten zien) en een mevrouw bij ons. Of de kinderen er ook waren, nou nee, die zitten op school om 13:00, leerplicht en zo …(vond het een beetje een rare vraag van iemand van de raad) Als ze het nodig vinden, komen ze nog een keer terug om met onze kinderen te praten. Daar ben ik erg benieuwd naar, aangezien ze 5,5 en 7 zijn en we ze overal van op de hoogte houden, hebben ze nog al eens leuke uitspraken. Maar ik ben niet bang voor negatieve uitlatingen. Dus wij zitten strakjes klaar met koffie en zelfgebakken appeltaart (iemand nog tips?).

Kerst was gezellig en een beetje vermoeiend. Mijn vader kwam vanmorgen de kinderen halen om drie nachtjes te logeren in de Ardennen. Kunnen ze heerlijk ravotten. De tweede week is manlief vrij, zodat ik nog wat rust heb. Oud en nieuw vieren we fijn bij vrienden en dan is het januari en gaat het aftellen echt beginnen. Het is mijn laatste zwangerschap, dus ik probeer er af en toe even bij stil te staan, maar door alle kwaaltjes, kan ik ook niet wachten om ze over te dragen en weer lekker mijn eigen weg te gaan. Het voelt gewoon anders, want er zijn geen wiegjes hier die gevuld worden, ik ben niet bezig met de baby uitzet en namen, kaartjes en nee, ik kan ook niet zeggen dat ik niet kan wachten om ze in mijn armen te houden. Dat klinkt sommige mensen misschien heel raar in de oren. Tegen mensen die zeggen, ‘geniet van je zwangerschap hé,’ zeg ik beleefd ‘ja, doe ik,’ maar ondertussen denk ik, waarvan? Normaal neem je de kwaaltjes echt op de koop toe, maar nu lijken ze extra vervelend. Maar hé, dat komt vast door te weinig slaap en omdat die buik zo groot is. Want wat ik wel heb: ik kan niet wachten om strakjes gehuil en gelach in het huis van Zusje en zwager te horen. De geur van nieuwgeboren baby, de rommel, en mijn dochter die ze de fles geeft, een trotse mama en papa die met een grote kinderwagen door het dorp rijden. Dat beeld heb ik voor ogen en daar doe ik het voor!

Serious Request, let’s hear it for the baby’s

Wil je alleen het persoonlijke stukje lezen, scroll dan door naar onder, maar neem een paar minuten om alles te lezen, dank je.

Op woensdag 19 december sloot de sexy Carice van Houten drie DJ’s op in het glazen huis. Ik volg deze actie al vanaf de eerste editie, opgezet door Claudia de Breij en Eric Corton, Giel Beelen kregen ze ook zo gek om mee te doen. Wekenlang belde Claudia bedrijven die het  Glazen huis moesten bouwen/inrichten/sponsoren en het lukte! Het was gezellig op het Neude (Utrecht) en er werd 7 ton opgehaald voor een mobiel ziekenhuis in Darfur. Fantastisch vond ik het. Nu, jaren later staan bedrijven te springen om mee te werken en artiesten en BN-ers de rij om mee te liften op het succes. Geweldig dat Nederland massaal samenwerkt en overal worden initiatieven en sponsoracties opgezet. Juist dat vind ik er mooi aan. Dat grote bedrijven een idiote actie opzetten om een graantje mee te pikken, betreur ik. Serious Request is juist iets van het volk, van de kleine acties. Bedrijven als Optimel  die een actie opzetten: op het pak staat joekelgroot dat je met dit pak SR steunt! Maar wat je moet doen, doet niemand: vieze doppen terug brengen naar de winkel, en juist die doppen leveren euro’s op. Wat een slechte actie.

Dan lees ik dit:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3366713/2012/12/21/Waarom-ik-niets-geef-aan-Serious-Request.dhtml

En wordt ik eerst heel boos, wat denkt deze man wel niet?! Ik lees het nog eens. En zie zijn reden in:  hij wil mensen aan het nadenken zetten. Tenminste ik hoop dat dat zijn doel is. Er discussiëren veel mensen over, ook dicht bij mij. En ik kan het zeker niet in alles ongelijk geven, maar:

Het thema van dit jaar voor Serious Request : babysterfte terug brengen. Eric Corton is mijn held, hij gaat zelf rapportages maken en op de vraag “hoe zet je dit van je af als je weer thuis bent?” Antwoordt hij enkel: “dat doe en wil ik niet, ik sluit mijn ogen niet voor wat zie, anders kan ik het ook niet goed overbrengen. Ik wil dit nooit van mij af kunnen zetten.” Ik was oprecht ontroerd.

Ik lees de reacties op het artikel en doet het zeer dat er zoveel mensen zo kortzichtig kunnen zijn. Is het echt: ik eerst? Er zijn te veel mensen op de wereld dus moeten we (jonge) vrouwen en kinderen laten sterven, want JA dat is de oplossing en alle baby’s die we redden met deze acties gaan toch een kansloos leven tegemoet! Pardon? Wie bepaalt of een leven kansloos is? Een rijke westerse? Denk je eens in:  een vrouw in haar eentje, een tocht van 25 km naar een kliniek met een baby in haar buik, die ze al maanden voelt trappelen, die haar nieuwe hoop geeft, hoop op een toekomst (als ze dit kind verliest kan ze ook haar man verliezen en daarmee haar bestaan) ze heeft weeën en vergaat van de pijn … ze is doodsbang en niemand die haar helpt of kan helpen. Ja het is inderdaad beter deze baby  te laten sterven (omdat bijvoorbeeld de navelstreng te strak om de nek zit) de vrouw ook meteen maar dood te laten gaan aan infecties en te veel bloedverlies. Zo, hebben wij mooi weer twee mensen een van een hopeloos bestaan gered. Hoera.

Met mijn eigen bevalling in het voorruitzicht, gaat mijn hart voornamelijk uit naar alle vrouwen ter wereld die geen ziekenhuis in de buurt hebben, geen arts, verloskundige of verpleegster die ze kan begeleiden bij het moeilijkste en fysiek pijnlijkste wat je als vrouw ooit kan doen: een kind op de wereld zetten. Door oorlogen en droogte zijn er veel vrouwen gestorven die normaal een vrouw zouden opvangen als ze moet bevallen. Veel vrouwen(veelal jonge meisjes) staan er alleen voor. Hun mannen zouden wel willen helpen, maar weten niet hoe. Voorlichting na de bevalling is ook een belangrijk onderdeel van de actie en dat is misschien wel het belangrijkste onderdeel.

Op 19 december om 21:00 sluit Carice drie DJ’s op. Om 21:05 gaat de telefoon van Manlief. ‘Wie is dat?’ vraag ik. Hij loopt naar de keuken, ‘ja we zitten net te kijken, ja natuurlijk. Over 4 minuten, ja oké.’Wie is dat? Vraag ik nog eens als hij ophangt. ‘De radio, of we in de uitzending willen komen.’
‘HUH?’
Een paar minuten later belt Giel Beelen, en is Manlief in de uitzending! Hij vertelt ons verhaal over de tweeling voor Zusje en Zwager en Giel vindt het mooi en draait onze plaat: ‘met z’n allen op de bank in Harmelen, voor jouw Astrid en de kids,’ sluit hij af. En ik straal.
Gisteren komen vrienden op de verjaardag van Manlief met twee speentjes van Serious Request, gekocht door hun twee kleine kids van 7 en 5. Ik geef ze beide een dikke kus. Hier gaat het om. Om elkaar, dus Let’s hear it for the baby’s en voor hun mama’s. Stort jij ook iets? Het kan nog.

Even wat rechtzetten

“Jij was toch altijd zo nuchter? Je zou wel even bevallen en dan weer hup verder met je leven!”
Nou … zo simpel had ik het ook niet bedacht hoor. Heb ik niet in een van de eerste stukken gezet dat ik vind dat je als draagmoeder kinderen op de wereld gezet moet hebben, omdat je moet weten wat je lijf met een zwangerschap doet … namelijk: HORMONEN.
Maar van de laatste paar blog berichten zijn mensen toch geschrokken. En daarom voel mij een beetje genoodzaakt het een en ander  toe te lichten.

Dit blog ben ik gestart om te vertellen wat wij meemaken, andere stellen/draagmoeders te verbinden, en zo kennis te delen. Er is gewoon weinig te vinden op internet over het onderwerp en bij de wet is het helemaal abacadabra. Ieder geval is echt een geval apart. En het feit dat je als draagmoeder ongeschikt wordt verklaard om je zelf gebaarde kind op te kunnen voeden is helemaal te zot voor woorden. Maar helaas is het tot nu toe de enige weg, waardoor de wensouders hun kindje kunnen adopteren. En dus zullen wij dat strakjes ook ondertekenen (mijn man en ik).

Maar een andere rede dat ik dit schrijf is simpelweg: MIJZELF. Ik vind het leuk om columnachtige stukjes te schrijven. Mensen reageren vaak enthousiast op mijn schrijfsels (op www.gewoontekst.nl is nog meer te vinden van mijn hand) En hoewel ik daar niet financieel van leef, beleef ik er veel plezier aan. Deze blogberichten bewaren we ook in een schriftje, zodat de draakjes alles kunnen nalezen zodra ze verder dan aap, noot, mies of straks in hun geval; Apple, Notebook en Myspace kunnen lezen. Leuk toch?

En ja, daar horen ook dipjes bij. Ik heb niet zoveel moeite om dat te delen. Natuurlijk voeren de leuke momenten de boventoon. Maar willen jullie niet weten wat er verder speelt? Bovendien zit ik nu gedwongen meer thuis en dan wordt je wereldje kleiner en ga je wat meer nadenken. In mijn geval, veel piekeren. Mijn gedachten stroom staat namelijk  nooit stil (voor de mensen die mij wat beter kennen, herkenbaar).

Maar … bedankt voor alle lieve, opbeurende berichtjes en mailtjes over mijn zorgen dat ik strakjes geheel in mijn uppie aan het herstellen ben. Ik geloof dat ik mij daar geen zorgen over hoef te maken. Ik heb dan geen beschuitjes in huis, maar zal zorgen voor genoeg ander lekkers. En heb je al koffie uit mijn koffiemachine geproefd? Die is echt waanzinnig! Zeker met de speciale Italiaanse bonen die ik laatst van zwagerlief kreeg en als ik hem lief aankijk, haalt hij vast nog een paar zakken. Maar natuurlijk heb ik ook lekkere thee in alle soorten en smaken en als je zelfs daar niet van houdt … (echt ik ken er enkele) staat er nog limonade of een ander sapje in de koelkast.
Wie weet heeft heeft mijn gepieker er wel extra voor gezorgd dat jullie nu massaal langskomen …

Wakkere draakjes

Vandaag 27 weken (volgens het boekjes wegen ze nu 800 gr en zijn ze 34 cm lang) De baby´s groeien goed. Woensdag hadden we weer controle en de gynaecoloog was heel tevreden. Het jongetje echter is gedraaid, hij ligt nu in de stuit. Ik dacht nog vorige week, wat gebeurd er in mijn buik? Het deed zeer en mijn huid was zo strak gespannen, ja hoor, het jochie was aan het draaien geweest. Hij kan nog terug draaien, hoewel er weinig ruimte is. Het gevaar is nu wel dat meneer zijn zusje naar beneden duwt, waardoor de kans op ontsluiting toeneemt en dat willen we nu niet. Dat is nog te vroeg. Bij de haptonoom hebben we geprobeerd meneer te draaien, maar daar wilde hij niks van weten. Ik werd er ook zo misselijk van, dat we heb nu lekker laten zitten. Hij zoekt het maar uit. De gynaecoloog zei nog: ‘oh dan trekken we hem aan zijn benen eruit.’ Dat leek ons een minder goed plan, maar we wachten rustig af straks. In januari hebben we een gesprek op de verpleegafdeling over de bevalling en eventuele pijnbestrijding. Ik ga als het een gewone bevalling wordt, zeker voor een ruggenprik deze keer.

Helaas heb ik aardig last van harde buiken en die moet ik in de gaten houden, want eerder dan 35 weken willen we ze nog niet zien. Bij teveel harde buiken of twijfel moet ik het ziekenhuis bellen. Hoe langer ze blijven zitten, hoe beter voor de draakjes, maar ik moet eerlijk toegeven, voor mij is het nu wel een tikje zwaar aan het worden. Mijn rug, mijn buik, mijn middenrifspier, alles doet zeer op zijn tijd. En meestal als ik wil slapen. Als ik op mijn zij lig doet mijn middenrifspier zeer, omdat daar gewicht aan trekt, op mijn rug liggen, is niet fijn voor mijn bekken en draaien is ook pijnlijk. Dus ik prop her en der stukken dekbed ter ondersteuning en ik ben blij als ik 2 uur aan een slaap. Tussendoor veel plassen, want de draakjes duwen altijd op mijn blaas. Mijn hele buik is gevuld en als de een gaat bewegen, regeert de ander. Leuk zo’n buik die golft, omdat ik strakke kleding draag, zie je mijn buik soms alles kanten op gaan. Ze schoppen niet heel hard, dus dat doet geen zeer. Soms raken ze een orgaan, of knelt er iets, maar meestal is het bewegen pijnloos en zelfs grappig.

Mijn vader was er een week om mij wat ontlasten en daar was ik hartstikke blij mee (en de kinderen nog meer). Er lagen nog wat klusjes die hij meteen heeft aangepakt en als klap op de vuurpijl heeft hij voor de kinderen een prachtig bureau gemaakt in de traphoek. Voor de rest helpt de familie zoveel ze kunnen (en vriendinnen), maar ik vind het nog wel moeilijk om te niksen. Ik merk door het slaap te kort, dat ik ’s middags even op de bank moet gaan rusten en dat helpt wel wat.

Ik denk steeds vaker aan straks, als mijn buik leeg is en de wiegjes gevuld. Zal het wennen zijn? Zou het raar zijn? En stil ineens. Want natuurlijk gaat iedereen op kraamvisite bij de draakjes, en daar ben ik niet. Ik moet alleen herstellen. Mijn vader en zijn vrouw komen nog een week dan en ook mijn moeder neemt vrij om te komen helpen (bij Zusje en bij mij) Maar toch. Je mist een beetje het bezoek, die je normaal hebt als je bent bevallen. En dan heb ik het nog niet eens over de bak met hormonen die over je uit wordt gestort. Ik moet er langzamerhand aan toegeven (huilen om een mooie tekening die de kinderen hebben gemaakt, of een kerstboom, of de kat die fijn spint op je schoot of gewoon om niks … zoals ik in mijn vorige blog ook al aangaf)

Tot nu toe heb ik nog helemaal niet de behoefte om hun namen te weten. Ik hoor het graag pas als ze er echt zijn. Het kamertje is mooi geworden en ik stel mij als ik ’s nachts wakker lig wel eens het volgende scenario voor:
Zusje: ‘Er huilt er een, volgens mij is het …..  pak ….. snel anders wordt de ander ook wakker.’
Zwager: ‘Hmmm, wat is er?’ (nog diep in slaap)
Zusje: (duwt zwager nu uit bed) ‘Ga nou kijken, misschien heeft ze honger, wanneer hebben ze voor het laatst gedronken?’
Zwager: (blikt op de wekker) ‘Dat kan niet, twee uur geleden.’ (Strompelt toch het bed uit.)
Zusje: ‘Te laat, nu hoor ik ze allebei.’
Beide nu uit bed en in de baby kamer, flesjes worden warm gemaakt, maar er wordt maar een beetje gedronken. Voorzichtig worden beide baby’s weer terug in de wieg gelegd, maar dan zetten ze het weer op een brullen. Er wordt gesust, door de kamer gelopen, ‘kramp misschien,’ oppert Zusje. ‘Boertje dwars,’ oppert Zwager …  er wordt met de wieg geschommeld en ja, eindelijk vallen ze weer in slaap. Zusje en Zwager terug naar hun eigen bed, maar na een half uurtje is het flesjestijd en horen ze weer gemurmel uit de baby kamer ….

Ja, straks heb ik mijn lijf weer voor mijzelf (en na een tien rittenkaart op de sportschool, ook mijn figuur weer terug) en tot die tijd mijmer ik over twee kleine draakjes die nu misschien tante wakker houden maar strakjes fijn papa en mama …

PS We komen in de krant. In de kerstbijlage van het AD. Als het goed is aankomende zaterdag (23 dec)

Buik 26,5 week

Kerstwens

Lieverd, zou je even …

… een glas drinken willen pakken, het stoffer en blik, mijn vest aan willen geven, mijn laarzen willen uittrekken, de kinderen naar school willen brengen? Enzovoort. 26 Weken zwanger en een buik die zo in de weg zit, ik kan amper meer bukken, dat doet zeer, sokken en schoenen aantrekken is een soort kamasutra meets yoga meets zelfkastijding, maar ik doe het nog, want ik wil toch iets zelf kunnen doen. Lopen doet zeer, mijn rug, mijn buik, mijn bekken en ik waggel als een soort pinguïn rond. Er zit geen woord sexy meer bij.

Er zijn vast zwangeren met een dikkere buik dan de mijne, en toen ik op het einde liep van mijn jongste was ik nog ronder. Maar toen moest ik nog vier tot zes weken, nu nog tien! Ik draag alleen naar voren, van achteren is bijna niks te zien en mijn buik staat daarom ook heel strak. Twee eigenwijze draakjes die bovenop elkaar blijven liggen i.p.v. netjes naast elkaar zoals een tweeling hoort te doen. Daar krijgen ze nog wat mee te stellen *grijns.*

Van de week had ik de hele dag gedaan om het huis beneden aan kant te krijgen, inclusief de keuken en ik had een was weggestreken. Ik was kapot, maar trots. Toen Manlief thuiskwam, zei hij, ‘zo morgen ben ik de hele dag vrij, dan zal ik eens flink opruimen.’ Oké ik had niet alles kunnen doen, er lagen nog Sint kado’s en omdat we geschilderd hadden, moesten er schilderijen en gordijnen nog opgehangen worden, maar was ik dan de hele dag voor niks bezig geweest? Teleurstelling alom. En toen moest ik ook nog eens toegeven dat mijn hormonen beginnen op te spelen als Manlief iets (in mijn ogen) verkeerd deed. Argh. Ik kon wel gillen. De aftakeling is begonnen.

Langzaam dringt het door, je moet hulp vragen en je kan het niet zelf. Goed. Dat doe ik. Maar als je hulp vraagt wil je het NU en niet straks. Maar daar heb je als hulpbehoevende geen invloed op. Vanmorgen was zo’n moment. Ik wil de kerstboom opzetten. M was al de hele ochtend met de kinderen in de weer, had een was weg gevouwen, en wilde eerst gaan hardlopen. Natuurlijk, logisch. Want straks lig ik op apengapen als we die boom versierd hebben en moet hij weer met de kinderen naar zwemles. Maar het liefst sleep ik alles naar beneden van zolder als hij hardloopt en zet ik lekker de boom op met de kinderen. Maar dat kan ik niet. Ik kan niet op mijn knieën achter de lage wand op zolder en met kilo’s troep twee trappen af. Dus schrijf ik een blog en wacht ik tot M terug is, we hebben gegeten en hij de spullen gaat pakken. Neem nog een kop koffie en geef de kinderen een extra koekje.

Op zo’n moment denk ik aan mijn schoonmoeder, ze is in september overleden en was erg hulpbehoevend. Ruim dertig jaar was ze ziek, takelde ze steeds meer af, en eindigde in een rolstoel met nog maar één arm over. Altijd moest ze hulp vragen, wachten tot er iemand kwam. Zat ze de hele dag thuis en ergerde zich aan elk stofje op de vloer (die ze zelf niet kon oppakken). En nu pas kan ik een heel klein beetje begrijpen hoe frustrerend het voor haar geweest moest zijn. En dan denk ik aan Bianca, mijn schrijfvriendin en auteur van tig boeken http://www.biancamastenbroek.nl/ neem een kijkje en bestel een boek. Ze schrijft voor de jeugd en volwassen. Bianca heeft een behoorlijke beperking, maar dat houdt haar niet tegen. Ik had altijd al bewondering voor haar, maar nu ik zelf een paar weken thuis zit en steeds weer een stukje vrijheid moet inleveren, is die bewondering tot grote hoogte gegroeid. Ik kan straks weer rennen, springen en mijn eigen huishouden runnen, Bianca zal dat nooit kunnen. Ik ben zwanger, dat is iets prachtigs, draagmoeder voor Zusje, met heel veel liefde, maar op dit moment een hormonen bom en een gefrustreerde moeder die te weinig met haar eigen kinderen kan doen. Altijd maar vragen, ‘lieverd, zou je even …’

NB: plaatje heb ik van de website: Stichting hulphond Nederland

 

 

 

Paparazzi baby tv

Alweer 25 weken. Gisteren had ik eindelijk een weegschaal te pakken. De mijne kreeg ik niet meer gemaakt. Voor de liefhebbers wat cijfers: Ik begon op 58 kilo en een vrijwel platte buik. Nu weeg ik 66 kilo, mijn buikomtrek zal ik binnenkort meten. Mijn moeder is naaister, die weet precies waar de meetlint moet.

Op 27 november mochten we in de www.echopraktijkdelinde.nl voor de tweede keer aantreden voor een 3D echo. Deze keer werd ook alles op film gezet. De ouders van Zwager gingen ook mee en volgens mij waren ze ontroerd door de beelden van hun kleinkindjes. Deze keer geen beurse buik (dank WillemijnJ) en we konden weer erg lang genieten van baby tv.

Het jongetje liet zich van zijn beste kanten zien, zijn koppie, zijn billen, zijn benen (die hij nog even spreidde, zie je, ik ben het!) vingertjes en teentjes konden we tellen. Af en toe keek hij opzij, alsof hij wilde vragen, ‘zijn jullie er nog, waar is die camera?’ Hij lag boven het meisje en daarom konden we minder goed haar profiel zien. We moesten het doen met wat vlugge beelden en dan dook ze weer weg. Eigenwijs als ze is. Ze deed haar handje voor haar gezichtje, ‘no pictures please …’ De draakjes moeten naast elkaar gaan liggen, maar tot nu toe blijven ze steeds boven elkaar liggen. Daarom staat mijn buik soms strak van de spanning.

Ze groeien waanzinnig goed. Lopen helemaal op schema. Het is en blijft een wonder, zo’n volle buik. Als ze bewegen, komt het van alle kanten. Gisteren heb ik lekker met mijn dochter baby gevoeld, ze keek steeds verrast op als ze ze voelde. Ook mijn zoontje vind het wel boeiend, dat gerommel in mama’s buik. Maar soms is hij boos op de baby’s. Als ik iets niet meer kan, hem niet kan helpen. En dat is heel begrijpelijk als je vijf jaar bent. Tegen andere moeders zegt hij dat hij mama veel helpt, en dat doet hij ook, vooral met veel knuffels ’s morgens in bed, daar geniet ik van, dat zijn onze momentjes. Voor hem en mij heel belangrijk.

Sommige mensen vragen naar de reacties van mijn Zusje en Zwager op dit blog. Zusjelief houdt een schriftje bij met haar gevoelens, foto’s, metingen, echo’s … Ze komen veel ‘babyvoelen’ aan mijn buik en helpen mee in het huishouden en klussen. Maar dit is mijn blog met mijn vertellingen en belevenissen. Mijn Zusje heeft niet zo’n behoefte om alles online te zetten, en waarom zou ze?

Ik heb een veldonderzoekje gedaan naar tweelingouders en de meeste baby’s zijn rond week 35 geboren. Dat zou betekenen dat ik nog tien weken van genieten van trappels, kwaaltjes en alles rond het zwanger zijn. Wat zou het vreemd voelen om mijn lijf weer helemaal voor mijzelf te hebben strakjes. En wat een heerlijk idee dat de mooie wiegjes strakjes gevuld zijn met twee kleine draakjes.

Foto1: jongetje blaast bellen. Foto 2: Jongetje slooft zich uit. Foto 3: jongetje profiel. Foto 5: meisje profiel