Een dubbel-opje: de bevalling van de tweeling

Over deze week kan ik wel een boek vullen (uitgevers meld u vooral). Misschien knip ik het in twee blogs. Ik zal geen bloederige horror beval verhalen neerpennen. Maar als je er echt niet tegen kan, lees dit blog bericht dan niet. Voor mij helpt het als ik het van mij afschrijf en ik krijg veel vragen of ik het wil vertellen. Beleef je de bevalling anders dan van je eigen kind, en hoe voel je je erna? Laten we bij het begin beginnen …

Het is maandag 18 februari en we melden ons bij het ziekenhuis, 4^e etage. We moeten er om 08:00 zijn, maar uiteraard staan we met gezonde spanning ruim van te voren bij de balie. We krijgen een mooie grote kamer met uitzicht over de stad. Het loopt iets uit, dus we moeten wat langer wachten. Nou, ik kan je vertellen dat op zo’n moment een minuut als een uur kan aanvoelen. Om 09:00 mag ik eindelijk op bed plaatsnemen en komt de verloskundige om mijn vliezen te breken van baby nummer één (het meisje, zoals jullie weten) Ze twijfelt en haalt de gynaecoloog erbij om het te doen. Want er is nog een beetje ruimte tussen haar hoofd en het geboortekanaal en dan zou haar navelstreng ertussen kunnen glijden. Wat gevaarlijk is, omdat deze om haar nek zou kunnen komen.

Bij deze een oproep aan alle mannelijke gynaecologen in Nederland: het is beter om eerst te zeggen wat je gaat doen en wanneer en dan ook de handelingen rustig uit te voeren (mannenhanden zijn al groter) want “daaronder” is al niet de favoriete plek van een vrouwenlichaam om aangeraakt te worden dan op een andere manier dan de gewenste intimiteiten, zeg maar. Zeker niet als je nog een bevalling moet gaan ondergaan. Dan is alles “daaronder” al rijp (week en gevoelig) zoals dat heet.

De vliezen zijn gebroken en de wee-opwekkers worden aangesloten op mijn infuus. Het is inmiddels half 10. Ik had al ruim twee weken 2 cm ontsluiting, dus een kleine voorsprong. Het eerste uur voelen ze als flinke krampen, maar ik kan ze goed wegblazen, aan puffen doe ik niet. Dan nemen ze al snel aan kracht toe en merk ik dat ik de rust in mijzelf opzoek en de rest buitensluit. De laatste dagen was dat al het geval. Wat er om mij heen gebeurde boeide niet zo, ik was erg naar binnen gekeerd. Noodzakelijke voorbereiding op wat komen gaat denk ik. Ik mediteer nooit, maar tijdens het opvangen van de weeën, lijkt het er zowaar op. Mijn ademhaling is heel rustig, en ik denk dat menig yoga lerares trots op mij zal zijn. Hoe ontspannen je bent, ook tijdens de pijn van een wee, hoe beter en sneller de ontsluiting gaat (ervaring inmiddels). En inderdaad, het ging hartstikke goed. Voor Zusje, Zwager en Manlief, was het vooral toezien op mij en wachten en wachten … Ik vroeg of ik de eerste letter van haar naam mocht weten, de E verklapte mijn zusje. Hmm, Evy, Emely, Eva … ik had weer wat te doen, maar liet het snel los. Ik moest aan het werk. De verpleging komt regelmatig binnen en zet steeds de opwekkers een tandje hoger. Gelukkig alles in overleg met mij. Maar op de 40% neemt mijn lijf het al over en neemt de hevigheid van de  4 weeën om de 10 minuten behoorlijk toe.

Het is 14:00 en ik vind het tijd voor de pijnbestrijding, mijn meditatie helpt niet meer. De verpleging somt de bijwerkingen op: soms snurk je tussen de weeën door, soms zie je dubbel, je kan je high voelen, of het gevoel dat je van een bed valt, misselijkheid … Ik lachen, slapen tussen de weeën door? 4 flinkerds in 10 minuten! No way. Nou, snurken doe ik niet, maar ik kan je verklappen dat ik alle bovenstaande bijwerkingen mag beleven. Ik ben zo stoned als een garnaal. Ik hoor ze over mij praten, maar mijn ogen krijg ik niet meer open. “Ik hoor jullie wel hoor,” spreek ik met dubbele tong. De weeën voel je nog steeds, maar zijn nu op het niveau van net daarvoor: heftig, maar te doen. Soms breken ze nog wel door de pijnbestrijding heen. Ik probeer mijn rust weer terug te krijgen en dat lukt. En inderdaad, tussen de weeën door (als je op de knop drukt voor extra) kan je echt bijna slapen. Ineens voel ik persdrang, shit denk ik, ik had een uur geleden nog 5 cm (je mag pas persen bij 10). De gynaecologe is er en ik raak een beetje in paniek, persweeën wegblazen, dat ga ik niet trekken. Bij mijn eerste moest ik een uur dat doen, nou ik verzeker je, dat is een kleine hel. Maar het laatste uur was ik van 5 naar 10 gegaan! Mijn meditatie techniek had geholpen! Nou … het hoe en wat bespaar ik je, maar na drie flinke persweeën en een miniknipje ligt er om 15:12 een ieniemienie mensje op mijn borst, een nat hoopje baby. Ze krijgt snel een doek om zich heen en ik mag haar vasthouden. Wauw, wat is ze mooi! En wat is ze klein! Na even te genieten van haar, geef ik haar samen met de verpleegster aan haar vader. Die gaat meteen mijn zijn blote borst op de bank zitten en houdt zijn dochter stevig tegen zich aan (zie foto.)
‘Wil je niet weten hoe ze heet?’ Vraagt Zusje. Oh ja. Natuurlijk. Elin. Kleine mooie lieve Elin, welkom op de wereld. Ik gloei van trots, maar moet mij weer concentreren op nummer twee.

De verloskundige zet het echo apparaat op mijn buik om te kijken hoe menneer nu weer ligt. Hij lag er goed voor, maar was door alle weeën van paniek weer naar boven geschoten. Na wat duwen op mijn buik, glijdt hij omlaag. Maar … hij ligt met zijn handje op zijn hoofd. Zo komt hij er niet door. De gynaecologe probeert zijn handje weg te duwen, maar dat lukt niet. Ik ben even bang dat de weeën niet terug komen, want alles is zo rustig. Maar ze verzekeren dat dat wel gebeurd en anders zetten ze het infuus hoger (die staat nog op 40). Dan krijg ik inderdaad een goede perswee, ze hopen dat hij het geboortekanaal inglijdt en daardoor ook zijn handje van zijn hoofd af. Maar helaas. De gynaecologe doet nog een laatste zeer pijnlijke, maar noodzakelijk poging om zijn handje weg te duwen, maar komt erachter dat meneertje zijn tweede handje (die hij voor zijn gezicht had) erbij heeft geplaatst. Twee handjes boven op zijn hoofd, zijn ellebogen wijd gespreid. Dat gaat niet passen. En langer kunnen we niet wachten. Ik word met spoed klaargemaakt voor de OK en de keizersnede is een feit.

Dit is wat ik al maanden aan had voelen komen: een dubbel op bevalling. Maar ja, artsen kunnen natuurlijk niks met vrouwelijke intuïtie. In vijf minuten ben ik van verdieping 4 naar de OK en als ze roepen het prio zoveel (hoogste, ik weet niet wat de termen zijn) stuift het hele personeel uiteen. Gelukkig hebben we besproken hoe en wat met dit scenario en Zusje en manlief gaan met mij mee en zwager blijft bij Elin. Er is geen tijd voor een ruggenprik (dan moet je lang stilzitten en ik lig hard te shaken) dus krijg ik een kapje op mijn mond en weg ben ik. De keizersnede gaat zo snel dat Zusje en manlief het half missen, een verpleegster heeft gelukkig de camera gegrepen en er foto’s van gemaakt. Om 15:36 is Just er. Ik heb er natuurlijk niks van meegemaakt en krijg zijn naam pas uren later te horen. Helaas duurt het erg lang voordat ik veilig uit de narcose kom. De gynaecologe legt mij later uit dat dit kwam omdat ik eerst een gewone bevalling had gedaan, dat kan je vergelijken met een kleine marathon voor je lijf, plots worden al je functies uitgeschakeld door de narcose, een flinke buikoperatie wordt uitgevoerd en je lijf moet het weer overnemen. Dat trok de mijne dus even niet. Manlief had het er best even moeilijk mee, want wat ik mij er van kan herinneren is dat ik steeds gillend van de pijn wakker werd en weer wegzakte. Uiteindelijk is de dosis morfine hoog genoeg dat ik stabiel blijf en terug mag naar de afdeling. Het is nu ongeveer half zeven. De reis van OK in de lift naar de afdeling kan ik mij eigenlijk niet herinneren. Mijn eerste beleving is dat Zusje met de baby’s de kamer in komt en ik mijn neefje mag vasthouden en zijn naam hoor. Ook al zo’n pracht exemplaar dat ik had afgeleverd. Ik ben moe, maar tevreden. Twee mooie kindjes bij hun ouders afgeleverd. Dat is mij deze reis wel waard geweest.

Volgende keer het vervolg. Ik zit al te lang achter de pc met die buikwond. Want poeh, die keizersnede heb ik iets onderschat, geloof ik.

Tranen

Woensdagnacht 04:00: ik word wakker van steken in mijn buik. Shit, weer weeën. Ik blijf rustig liggen, zouden ze nu doorzetten? Het zijn flinkerds. Ik denk dat er nu echt wat gaat gebeuren, maar wacht nog even af om iemand wakker te maken. Het is inmiddels 05:30 en Manlief wordt wakker. Er volgen nog twee flinke weeën en om 06:00 is alles over. Ik baal en heb honger. Dus maakt Manlief een boterham voor mij. ’S morgens bel ik toch maar het ziekenhuis, hoewel ik al weet wat ze gaan zeggen: Kom maar voor een hartfilmpje. Maar daar heb ik geen zin in. Weer een half uur aan zo’n apparaat en dan naar huis. Dat de draakjes in orde zijn, weet ik wel. Ze bewegen goed. En dat zeg ik de ziekenhuisdame ook. Maar ze weet mij over te halen: ‘neem je tas mee, het kan goed zijn dat je mag blijven.’

Dus met man en Zusje naar het ziekenhuis. Daar lukt het de verpleger niet om de hartjes te pakken te krijgen en ze zetten een verloskundige in. Nadat ik al drie keer heb gezegd dat het meisje beneden ligt en het jongetje in de stuit, vraagt ze met een lieve glimlach: ‘weten jullie al wat het wordt?’
‘Ja twee baby’s hoop ik,’ wil ik snauwen. Maar ik hou mij in. Inmiddels ben ik zo chagrijnig van de moeheid. Ik vis naar het aantal bevallingen dat ze vandaag hebben en of ik er nog tussenkan. Ze lacht een beetje wazig. Ze doet echt haar best hoor, maar ik ben er klaar mee. Het echo apparaat wordt aangesloten en de hartjes komen in zicht. Dan kan het hartfilmpje starten. Natuurlijk is alles goed. Ik krijg nog een paar harde buiken tussendoor. Maar that’s it. Ze kijkt mijn urine na, en voelt hoe het staat met de ontsluiting. Ja hoor, 2 cm. Maar dat is niet genoeg om te blijven, dan moet ik minstens 5 hebben. Grrrr. Ze overlegt met de dienstdoende arts of ik toch mag blijven (want ze krijgt mijn gynaecologe niet te pakken zegt ze), na een smeekbede aan onze kant. Maar ze zijn onverbiddelijk: tot de 37 weken. ‘Zaterdag ben je al 36,’ zegt ze hoopvol. Ik kruip terug in mijn rolstoel en pers er in plaats van een baby een glimlach uit, ‘bedankt en tot ziens.’

Zusje stelt voor om gewoon langs de poli gynaecologie te gaan en te vragen naar onze gynaecologe. Volgens ons zou ze er namelijk wel moeten zijn. Als we daar aankomen, vliegen de assistenten overeind. ‘Ben je er nog steeds? Hoe gaat het? Oei, volgens mij zit je er door heen,’ zegt de ene als ze mijn doffe blik ziet. Ze belooft onze gynaecologe te vragen  of we eerder dan morgen op onze controle afspraak kunnen komen om een plan te maken. En ze voegt de daad bij het woord. Even later komen ze samen terug. En de liefste gynaecologe in de wereld zet meteen een datum neer.
‘Hou je het vol tot die tijd? Ik ben zo trots op je,’ zegt ze.
‘Ja dat lukt wel, nu ik een eind datum heb, die red ik nog wel.’ zeg ik en dan komen de tranen. Eindelijk, eindelijk een datum na twee weken ‘s nachts amper slapen, elke keer weeën en dan weer niks nada noppes. 14 kilo meesjouwen aan de voorkant, niet meer kunnen lopen, pijnloos kunnen liggen, zitten, rug en bekkenpijn en vooral, zo verschrikkelijk moe zijn. Ik heb veel hulp, mijn vader is er al weken om met de kinderen te helpen, de was doet mijn zusje, de schoonmaakster poetst zich een ongeluk, en ik ben ongelofelijk blij en trots dan de draakjes zo goed groeien zonder complicaties die tweelingen vaak met zich meebrengen. Maar …  als het vanaf week 25 lichamelijk al aanvoelt alsof je 37 weken bent … dan ben je er met 35 weken echt wel helemaal klaar mee. En we zijn al bijna op de 36! Natuurlijk is het voor de start van de draakjes het allerbeste zo lang mogelijk te bivakkeren in mijn vijfsterrenhotelletje, maar ik vind het tijd dat ze uitvliegen. En nu hebben we dus een datum! Op *blieb* februari komen er twee wereldburgertjes bij. Mijn ziekenhuistas heb ik nu al drie keer ingepakt, we zijn er klaar voor. Binnenkort geen buikfoto’s meer maar echte foto’s  van de draakjes op dit blog!

Het sprookje van een draagmoeder

‘Mama, wat is een ziel?’
‘Een ziel is een vonkje, een lichtje in je lichaam dat er voor zorgt dat je leeft. Natuurlijk zorgt je kloppend hart voor je bloedsomloop, maar een ziel zorgt er voor dat je mens bent. Dat je jij bent.’
‘En als je dood bent, word je dan weer een sterretje, een vonkje? Zoals oma?’
‘Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk het wel.’
‘Hoe dan? En hoe komt dat vonkje in je lichaam?’
‘Zal ik dat vertellen aan de hand van een sprookje?’
‘Ja!’
‘Laten we beginnen met: er was eens. Of eigenlijk, er waren eens …’

Er waren eens twee vonkjes, twee zielen. Ze vlogen rond tussen vele zielen, een sterrenhemel vol. Steeds gingen er vonkjes weg. Naar beneden, naar de aarde, om een kindje te worden. Deze twee vonkjes wilden dat ook graag. Maar ze wilden ook samen blijven. En dus gingen ze samen op pad. Ze vlogen naar beneden en gingen op zoek naar een huisje. Een mooi huisje moest het worden, met twee lieve mensen die hun papa en hun mama konden worden.
Na lang zoeken hadden ze dat huisje gevonden en de mensen die er woonden, wilden ook graag een kindje! De vonkjes bleven in de buurt van deze mensen. Hier wilden ze graag wonen.
Op een dag werd één vonkje weggetrokken van de ander om te groeien in de buik van de mama.
‘Tot strakjes,’ zei het ene vonkje tegen het andere. Want, wisten ze, de papa en de mama wilden wel meer kindjes, dus zouden ze elkaar snel weer zien.
Maar het eerste vonkje kon niet goed groeien in de buik van de mama en het vonkje werd kleiner en kleiner en doofde bijna uit, het vonkje moest uit de buik gaan. Eenmaal terug bij zijn vriendje, gloeide het vonkje weer op. De twee vonkjes wilden graag bij deze mensen wonen. Maar in de buik van de mama konden geen vonkjes groeien. De vonkjes bleven verdrietig in de buurt van het huisje.
Vlakbij zagen ze andere vonkjes geboren worden. En ze namen daar een kijkje. Dat zag er gezellig uit en in de buik van die mama konden wel vonkjes groeien! De mama’s waren zusjes en de ene mama zei tegen haar zusje dat er wel een vonkje in haar buik mocht groeien. Niemand zag het natuurlijk, maar daar werden onze vriendjes heel blij van. Zo konden ze toch nog bij die lieve papa en mama komen! Alleen er was één maar … de zus wilde maar één keer in haar buik een baby laten groeien. De vonkjes hielden elkaar heel goed vast toen het moment daar was om naar de buik te gaan, zo goed … dat ze er allebei terecht kwamen! En zo groeiden de twee vonkje tegelijkertijd in de buik van de zus van hun mama. Dat was een grote verassing voor iedereen.
De vonkjes groeiden heel goed in de buik. En de mama en papa kwamen heel veel kijken en aaiden de buik en zeiden dat ze niet konden wachten om hun baby’s straks in hun huisje te hebben. Er werd een kinderkamertje gemaakt. Met twee mooie wiegjes, een roze en een blauwe.
Toen de vonkjes eenmaal uit de buik mochten en in de mooie wiegjes lagen, moesten ze hard brullen. Niemand begreep er wat van. De wiegjes waren zacht, het kamertje was warm en ze hadden genoeg gegeten. Maar de baby’s werden maar niet stil.
‘Kijk nou eens,’ zei de mama van de vonkjes toen ze de baby’s samen in een wiegje legden.
De baby’s kropen dicht tegen elkaar aan, zo dicht dat ze makkelijk samen in een wiegjes pasten. En hun traantjes droogden op en hun oogjes vielen dicht en hun brullende mondjes sloten zich. Tevreden lagen de kindjes tegen elkaar aan te slapen. De zielen waren weer samen en ze waren gelukkig bij hun papa en hun mama.

‘Dat moeten we dan zeggen, hoor.’
‘Wat lieverd?’
‘Dat als de baby’s straks uit jouw buik komen, ze samen in een wiegje moeten slapen.’
‘Dat is een heel goed idee, schat. Dat vinden de vonkjes vast fijn.’

U heeft uw bestemming bereikt

Ja hoor, we hebben  week 35 gered. Harmelen dompelt zich onder in het carnaval en ik zit puffend op de bank. De kinderen zijn met papa naar de optocht kijken, een zilvermeisje en een panter. En ik …  ik eet verse ananas. Dat schijnt weeën op te kunnen wekken. Volgens bakerpraatjes.nl is er nog wel meer dat (niet) zou helpen. Nou  ik heb zo’n beetje alles geprobeerd, maar niks hoor. Ja. De weeën komen zo nu en dan, vooral  ’s nachts, maar zakken weer weg, zodra menneer draak herrie begint te maken. Het kleine draakje vind het maar niks, die samentrekkende baarmoeder, waar hij nog zo heerlijk in kan rondhangen. Zodra de weeën heftiger worden, kruipt menneer naar boven en schopt tegen mijn ribben, middenrif en alles wat daar aan bot en orgaan in de buurt zit. Zou hij denken dat daar de uitgang zit? Ik heb hem al gevraagd om zijn navigatie aan te zetten, of in ieder geval zijn zusje om de juiste weg te vragen, maar ik denk dat het toch in de genen zit. Mannen zoeken het zelf wel uit! De weg vragen? We rijden wel een rondje extra! En dus zit Tante As nog wel even opgescheept met een figuur als een aangespoelde walvis.

 

Minimaal twee zwemlessen en babygym.

Van het weekend was er bezoek. Twee kleine blonde kletskoppies. Vandaag zijn ze allebei precies drie jaar oud. En hun ouders heb ik uitgehoord over de geboorte en bevalling, aangezien die van mij zo dichtbij komt. Ik heb wel twee enkeltjes afgeleverd, maar een dubbele bestelling lijkt mij toch heel anders.

De rest van het weekend was ook aardig vol gepland en de maandag heb ik grotendeels op bed doorgebracht. Ik was kapot. Voor we gisteren in bed stapten, kreeg ik ineens een adrenaline rush. Manlief snapte er niks van. Ik zei, ‘vannacht gaat er wat gebeuren,’ en legde vast schone sokken klaar. Hij schudde zijn hoofd en dacht er het zijne van. De hele dag was ik doodop geweest en nu lag ik met open ogen naast mijn slapende lief. En nu, dacht ik. Toch maar een inslaper nemen? (Sinds vrijdag lichte slaapmedicatie voorgeschreven gekregen omdat ik maar niet kon slapen nachts) Om 00:15 dat inderdaad maar gedaan. Om 02:15 werd ik wakker van de pijn. Weeën! En niet te weinig. Ik wilde niet iedereen wakker maken, het kan immers vals alarm zijn. Dus even alles weggepufd. Uit ervaring weet ik dat het nog wel een uurtje of 4 kan duren, eer het echt spannend wordt. Tussen de weeën door, schopten de draakjes van paniek alle kanten op en dat was ook niet geheel pijnloos. Ik wreef over mijn buik om ze gerust te stellen. Inmiddels was manlief wakker geworden en hij vroeg zich af wat te doen. ‘Niks,’ zei ik. En na een tijdje zakte het af. De draakjes kropen omhoog, tot ze tegen mijn ribben geplakt zaten en na anderhalf uur herrie, was er weer rust in de tent.

De volgende morgen het ziekenhuis gebeld en Zusje. Samen met Zwager op controle geweest. Het was weer een heel gedoe, beide draken goed op het hartfilmpje te krijgen. Daarna mochten we nog even spieken op de echo. ‘Nou ja zeg, zie je dat,’ riep de verloskundige, ‘menneer ligt rustig met zijn handjes op zijn buikje gevouwen.’ Hij had het blijkbaar nog erg naar zijn zin daar binnen, alsof hij lag te zonnen. Ze was zeer tevreden en we mochten weer naar huis, waar ik meteen mijn bed indook. Over de hele dag nog wat harde buiken maar verder rustig.

Vanmorgen lagen mijn eigen kinderen nog even bij me. Ik zei ze voorzichtig met mijn buik te doen, want de baby’s hadden gegymd vannacht. Dat vonden ze mooi. ‘Hoe dan?’
Ik zei, ‘wat rek en strek oefeningen om te kijken of ze er al uit konden.’
En dat was dus niet gelukt, was hun conclusie. Zoon kroop onder de dekens om zijn nichtje een zoen te geven en mijn dochter aaide mij over mijn hoofd. De schatten.
‘Hoe oud ben ik als de baby’s eruit zijn?’ vroeg zoonlief.
Ik zei: vijf, zoals oud als je nu bent, het duurt niet zo lang meer.’
‘Hoe lang dan?’ Menneer moest het naadje van de kous weten.
Het begrip tijd is voor hem nog moeilijk. Hij zeurde mij wekenlang gek wanneer de kinderdisco nou was (afgelopen zaterdag). Toen had ik een oplossing gevonden, die hij wel begreep: zwemles op zondag.
‘Minimaal twee zwemlessen en een beetje,’ zei ik.
Euforisch is hij. Nog twee zwemlessen en een beetje! Ik ben benieuwd of de juf dat snapt.

NB: van achter zie je amper dat ik zo’n toeter van voren heb.

 

33 weken rond

‘Mama moet bijna naar het ziekenhuis.’ Dat vertel ik de kinderen een paar keer per week. Ik hou van een goede voorbereiding. Vooral mijn zoon is gebaat bij herhaling en ruim van te voren ingelicht te worden.
Dochter vindt da tineens erg snel. ‘Ze hebben er maar kort ingezeten, mama.’
‘Nou,’ zeg ik, ‘ik vind het wel genoeg hoor, bijna acht maanden al.’
Na een tijdje komt ze er op terug. ‘Voor jou is het lang hè mam, want je vertelde het al in Noorwegen, toen we net naar bed gingen. Dat was een leuke verrassing. En,’besluit ze wijs, ‘Noorwegen is al heel ver weg geleden, want toen was het zomer.’ Mijn kleine wijze meisje.
Mijn zoon geeft nu veel kusjes op mijn buik, wel vaak even vragen waar het jongetje zit en waar de hoofdjes. Want stel je voor: je kust zomaar een baby billetje! Zijn vriendje heeft een zusje gekregen en daar ging hij spelen. Erg boeiend was het, zijn vriendje mocht de fles geven en ze moest wel twee keer huilen. ‘Ze was wel lief, maar ze kon nog niks, hoor mam en ze had toch geen honger in die fles.’ Baby’s zijn wel lief, maar je kan er niks mee, was zijn conclusie. Vanmiddag deden we een rondje baby namen raden. Timo was favoriet voor een jongen. Maar dat komt omdat dochter groot fan is van Tinkerbell en Timo haar vriendje is. Verder mogen hun oom en tante zich er over buigen, ze hoorden het wel.

Vanmorgen op controle was alles weer goed. Ze hadden beide een groeispurt gemaakt en liggen perfect op schema! Alleen de dame ligt iets achter een eenling groei. We hadden een andere gynaecologe, deze vrouw had Zusje en Zwager ook begeleid tijdens hun behandelingen. Ze vond het duidelijk erg leuk dat we nu op deze manier weer terug kwamen. Ik kreeg alle lof over mijn buik en hoe de baby’s groeiden. We stonden met een big smile weer buiten. Vanaf aanstaande zaterdag mogen ze komen, als de bevalling voor die tijd inzet, wordt het nog tegen gehouden. Dit in verband met het rijpen van de longetjes.  En wat ik al dacht is gebeurd: het drakenjochie heeft zich twee keer weten te draaien. Zijn hoofd ligt weer boven. Ze liggen helemaal in elkaar gestrengeld. Ik had het steeds over de dondersteen, maar volgens de gynaecologe duwt zijn zusje hem steeds aan de kant! Die wil wel erg graag als eerste naar buiten. Girl power already!

Foto’s vanmiddag voor de spiegel gemaakt. Het past nog net op het beeldscherm van mijn tel, als ik mijn arm uitstrek.

 

Bekkenpijn, massage en groeispurten

Om te beginnen met de groeispurten: de draakjes gaan nu dikker worden, niet meer veel langer, maar een beetje meer vet mogen ze wel hebben. Ze lopen nu ongeveer 2 weken achter op de groei van een eenling zwangerschap. Wat heel netjes is voor een tweeling op 32 weken. Neem dan de groeispurt van mijn eigen spruiten. Die gaan ineens de lucht in! Zoonlief had hoog water in zijn joggingbroeken (waar hij verslaafd aan is) en dochter had blote buiken bij haar korte mouwen T-shirts (die ik in de winter als hemd onder shirts en truien gebruik). Haar langere benen had ik al voorzien van extra broeken een paar weken geleden, maar dat bleek niet voldoende dus. Wat worden ze snel groot!

Donderdag mocht ik genieten van een heerlijke zwangerschapsmassage bij praktijk Novalis. http://www.praktijknovalis.nl/zwangerschapsmassage.php Een uur lang werd mijn lichaam in staat van ontspanning gebracht en het was heerlijk. Jessica weet waar ze het over heeft en combineert verschillende technieken. Zelfs mijn buik werd niet overgeslagen. Muziekje aan, een heerlijk geurende, verwarmde kamer en oogjes dicht. Ik zou het iedere zwangere van harte aanbevelen. Terug in de auto was mijn buik zo ontspannen dat ik er een flinke wee van kreeg. Ik schrok eerst, maar het bleef bij  een flinke oefenwee.

Mijn bekken blijft erg pijnlijk en hoewel ik dacht, het hoort erbij, heb ik toch op aandringen van mijn man de fysio gebeld. Toeval wil dat er een bekkenspecialiste op ons pleintje woont en ze had al aangeboden aan huis te komen. ‘Daar zijn we buren voor, meid,’ vond ze. Zaterdag kwam ze en … oh dat voelde goed. Waarom ben ik toch zo eigenwijs? Ik leer steeds beter hulp te vragen en te accepteren. Maar het blijft een zwakke plek.

Wat is dat bekkenpijn? Onderzoekje op internet leverde mij het volgende op:
Pijn in de omgeving van het bekken komt veel voor tijdens de zwangerschap. Uit onderzoek blijkt dat 50 tot 60% van de vrouwen last heeft van bekkenpijn of lage rugpijn. Al vroeg in de zwangerschap zorgen hormonen ervoor dat het bekken soepeler gemaakt wordt waarbij de banden verslappen en het kraakbeen van het bekken verweekt. Dit heeft een functie: door het bekken soepeler te maken wordt de bevalling makkelijker, de baby heeft zo meer ruimte door een grotere botafstand in het bekken. De verslapping veroorzaak t bij sommige vrouwen echter veel pijn. Ook het bewegen kost dan moeite.

Logisch als je twee kinderen draagt, dat je sneller last van bekkenpijn krijgt. Omdat je buik bij een tweeling in een vroeg stadium zwaarder wordt, moet je oppassen voor bekkeninstabiliteit. Omdat het mijn derde zwangerschap is, kan er ook mee te maken hebben. (Gelukkig ook is dat ook vaak de reden dat de kindjes zo goed groeien, mijn lijf weet precies wat er moet gebeuren.)De fysiotherapeute, heeft alles los gewerkt en oefeningen gegeven. Ook het loswerken heeft ze aan Manlief geleerd en het scheelt al enorm. Ik heb van een vriendin ook een bal geleend waar ik op kan zitten, dan blijft het bekken soepeler. En … Ik hobbel nu minder als een pinguïn!

Morgen komt de kraamzorg op visite bij Zusje en dan schuif ik ook even aan. Ze komen ook bij mij als ik weer thuis ben. Woensdag hebben we dan weer controle bij de gynaecologe. Wauw, dan ben ik alweer 32,5 week. Spannend! Gisteren zag ik op sbs6 een programma over vroeg geborene, maar nu we de 32 weken hebben gehaald, zijn de draakjes veilig en dat geeft mij ook een heel veilig gevoel.

Een drukke week

Mijn dochter heeft het krantenartikel uit het AD mee naar school genomen. Ineens wil ze in de kring vertellen over mama en de baby’s. Leuk, toch? Als ze thuiskomt vraag ik haar hoe het ging, goed hoor, ze had ’m ook naar haar broertje gebracht die een klas lager zit, dan kon hij het ook laten zien. Dat ze daaraan had dacht, dat vond ik erg lief van haar.
‘En,’ vroeg ik benieuwd, ‘wat heb je verteld?’
‘Nou gewoon, dat je een rolstoel hebt.’
‘He?’ (we hebben sinds één dag een rolstoel, zodat ik wat vaker naar buiten kan).
‘Ja, de rest weten ze toch al,’ zegt ze schouderophalend.
‘Heb je dan niks over de baby’s verteld?’
‘Jawel, dat er twee in je buik zitten en dat je daarom niet meer op school komt, iedereen op het schoolplein vraagt hoe het gaat met jou.’
‘Vroeg iemand uit je klas nog iets?’ probeerde ik toen.
Ja, een van haar beste vriendinnen vroeg, waarom de baby’s niet bleven, want het waren toch haar broertje en zusje? ‘Nee,’ had ze toen gezegd,’ het zijn de zaadjes van Mirte en Iwan en die groeien alleen maar in jou buik hè mam, het zijn hun kindjes.’ Daar was ze heel resoluut in, ze vond het zelfs een domme vraag, want het vriendinnetje kwam dagelijks over de vloer en wist dat toch! Ik glimlachte. Voor hun is het zo normaal. Ik vroeg wat mijn zoon had verteld. Die was alleen maar boos op de juf, want zij had de krant aan iedereen laten zien, en hij wilde zelf de kring rondlopen.  En nu lag de krant ook nog eens op het bureau van de juf.
‘Het is toch mijn mama en mijn krant en niet die van de juf.’ Tja, daar kon ik niks meer aan doen.

Gisteren was er weer controle. De baby’s zijn zo groot, dat ze niet meer duidelijk op het beeldscherm te zien zijn, een stuk arm, een hoofd en een boel ondefinieerbaars  voor ons. De gynaecologe legt geduldig uit wat wat is. En … het jochie is weer gedraaid. Weer op vrijdagnacht (toen ik de hele nacht wakker was door geschop en getrap en de zaterdag mijn buik als een beurse appel aanvoelde) Ze vond het knap van hem. ‘Ik ga niet meer zeggen dat hij niet meer kan draaien hoor. Hij heeft het nu al drie keer gedaan,’ zei ze. Ze is echt heel vriendelijk de laatste paar controles. Ik heb volledig vertrouwen in haar. Zelf denkt ze dat de baby’s eerder dan week 37 komen.
Daarna hebben we met de aardige verpleegster nog eens ons bevalplan met drie extra scenario’s doorgelopen en mochten we op de kinderafdeling kijken.  Wat een ukkies liggen er in de warmtebedjes, zo klein, zo teer. De draakjes moeten nog maar even blijven zitten!

Afscheid genomen van mijn vader, die een weekje naar Berlijn gaat en dan gauw weer terug komt. Fijn, al die extra zorg en aandacht. Een schema opgezet voor eventueel van school halen van de kinderen in die tussentijd als ik echt niet meer kan autorijden. Donderdag moet ik naar het UWV om bij de arbo arts aan te tonen dat ik echt niet meer kan werken tot na de bevalling. Ondertussen tien formulieren en telefoontjes verder over mijn verlof bij het UWV. Wat een gedoe. Dan blijkt dat ze het weer verkeerd hebben gedaan. Uiteindelijk een vriendelijke menneer van UWV Heerlen (?) aan de telefoon en die gaat het nu voor mij in orde maken …

De raad van Kinderbescherming stond om 13:00 voor de deur. Dat was een leuk en ontspannen gesprek. Helemaal geen rare vragen of opmerkingen. Ze was zeer tevreden over hoe we alles overdacht hadden en over onze voorbereidingen. Ze zei dat het steeds vaker voorkwam, omdat adopteren een elite ding werd. Dat kunnen wij beamen. Ze vond het erg mooi hoe het bij ons er aan toe ging. Over onze kinderen maakten ze zich ook geen zorgen. Zolang we alles open vertelden in de opvoeding (ook straks van de tweeling) zou het helemaal goed moeten gaan.

Als ik tot week 32 de draakjes binnenhoud, mag ik in het gewone ziekenhuis bevallen. Nou, we zijn al halverwege, dus dat gaat wel lukken. Maar tot week 36 zou helemaal mooi zijn voor ze.

 

 

 

 

 

 

 

 

Happy feet?

Week 31
Buik: megagroot en nog steeds groeiend.
Kg: 68,5
Humeur: schommelend
Slaaptekort: veel
Pinguïn hobbel gehalte: tegen het maximale

‘Mama, denk je dat de baby’s ons niet zullen missen straks?’ het is zaterdag en zoonlief is naar boven geslopen voor een knuffel van mama. Hij ligt tegen mij aan en wrijft met zijn hand over mijn enorme buik. ‘Je bent echt dik,’ proest hij. Ik zeg hem dat de baby’s ons misschien wel missen, maar dat we toch op bezoek kunnen gaan en dat ze ook bij ons op bezoek mogen komen. ‘Dan speel ik wel met ze,’ zegt hij. ‘Nou, ze zijn nog wel een beetje klein om te spelen, misschien vinden ze kiekeboe wel leuk,’ ik leg hem uit hoe hij dat kan doen. Maar dat vind hij een stom spel. Hij gaat wel wat anders met ze doen. Ik vertel hem dat baby’s zo klein alleen maar huilen, drinken en slapen. Saai vind zoonlief. ‘Ik maak wel grapjes als ze huilen,’ is zijn antwoord. ‘Mogen ze niet nog even hier blijven als ze eruit komen?’ De kleine grote man is 5,5 en er is geen baby vergelijkingsmateriaal in de omgeving. Voor hem zijn kinderen van 2,5 baby’s. ‘Ik denk dat hun mama ze graag wil hebben hè, ik wilde jou ook graag de hele dag bij me houden hoor.’ Daar is hij het dan wel weer roerend mee eens.

Mijn vader is er een weer weekje en brengt en haalt de kinderen naar school en vermaakt ze. Heerlijk.  Ik vertel ze dat als opa weer weg gaat, ze door verschillende mensen naar school gebracht worden. Dochterlief van 7 snapt dat wel: ‘Want dan kan jij nog even rusten hè mam, dan kan jij blijven liggen.’  Ik vraag haar of zij iedereen wilt moet helpen die ze naar school brengt, waar de overblijfspullen moeten,wie in welke klas, gymspullen …  die taak neemt ze serieus aan.
Ik haal ze weer uit school en vaak komt er een vriendje mee,  appeltjes schillen, even zitten en eten koken, dat is al topsport voor me. Dochterlief snapt heel goed dat het zwaar is en dat Zusje vaker hier is. Die kleine meid helpt waar ze kan (en als ze zin heeft natuurlijk.) Ik moet zeggen, ze zijn allebei erg lief de laatste tijd. Alsof ze weten dat mama niet zoveel meer kan hebben.

Ik denk dat ik morgen het beruchte ziekenhuistasje ga klaar zetten. Ik heb al wat pyjama’s gekocht, ik kan natuurlijk niet in het XL Feyenoord Shirt aankomen in het ziekenhuis. Wie weet van welke club de verpleging is, dan kan ik fluiten naar een goede verzorging. Het gebrek aan slaap breekt soms wel op. Als ik de kinderen uitleg dat als de baby’s worden geboren, mama naar het ziekenhuis moet en er een nachtje moet blijven slapen of misschien twee, vinden ze dat maar niks. Zoonlief blijft daar ook zegt hij, hij neemt zijn bedje wel mee. Hij laat mij onder geen beding alleen. Tot ik zeg dat opa er dan weer is en oma in eerste instantie, mocht het ineens plots gebeuren. ‘Dan eten jullie vast friet, of pannenkoeken.’ Hmm, dat klinkt al beter ‘en,’ beloof ik, ‘jullie mogen meteen komen kijken als ze zijn geboren, samen met oma.’ Ze zijn nog wat sceptisch, ik vertel het ze nu vast, zodat ze er aan kunnen wennen en weet wat er strakjes gaat gebeuren.  Ze hebben trouwens allebei een prachtig rapport mee naar huis genomen!

Maandag hebben we weer controle, benieuwd hoe ze er nu weer bij liggen!
PS Ik heb een cadeautje gekregen via twitter (Jessica Szabo) een zwangerschapsmassage van praktijk Novalis. Lijkt mij heerlijk. Ik ga donderdagavond.

 

Bevallen met ballonnen en slingers in het ziekenhuis

Vandaag mochten we naar het ziekenhuis om te praten over de bevalling met de verpleegafdeling. Van het weekend hadden we al wat vragen opgeschreven. Ik vind het toch allemaal wel spannend worden. Vrijdagnacht hebben de draakjes mij de hele nacht wakker gehouden en gisteren was het jongetje een heel stuk stiller. Het voelde niet goed en ik vroeg om een extra controle. Dat was geen probleem. ‘Oh kijk hier liggen twee hoofdjes,’ zei dienstdoenende de arts vrolijk. ‘He?? Dat kan niet hoor, ze liggen ying yang, het jongetje ligt met zijn koppie boven,’ zei ik. De arts was in even in verwarring, ‘nee hoor, kijk maar,’ en inderdaad twee koppies beneden. Daarom voelde ik niet meer het getrappel op de bekende plekken. Nou ja! Nu al twee keer gedraaid, wat eigenlijk niet meer zou kunnen. Waarschijnlijk de bewuste slapeloze vrijdagnacht. De draakjes!

In bad of onder de douche
De mevrouw van de verpleegafdeling moest eerst weer even een stoel gaan bijzetten, tja, meestal komen alleen aanstaande mama en papa naar het spreekuur. Ze had al gehoord over onze bijzondere situatie. Eerlijk gezegd was ik wat sceptisch over de hele bevalling. A omdat de gynaecologe er zo luchtig over doet steeds (we trekken ze er wel even uit) en B omdat mijn vorige ervaringen ook niet zo geweldig waren. Maar … nu wordt het een heus feestje! We mochten alles zeggen/vragen/opmerken wat we maar wilden en ze nam uitgebreid de tijd om alles uit te leggen wat mogelijk is. Ze hebben skippyballen om op te zitten, een heerlijk bad waar ik in mag, een douche met zitje en onder- en bovenrug massagestraal als ik dat wil, een extra grote kamer om met z’n vieren in te verblijven tijdens de bevalling, een koelkast een tv … extra stretchers. We mogen met z’n vieren blijven slapen na de bevalling (nu vind ik dat zelf een beetje te veel van het goede, het wordt een bevallingsfeestje, geen slaapfeestje) en … ze begon zelf over pijnbestrijding! Ze zei: ‘dat zal ik wel doen hoor, ik raad het iedereen aan.’ Oh wat een pak van mijn hart. Geen oerwoudbevalling, maar gewoon een relaxte rustige bevalling met mensen om mij heen die lief zijn voor me. Ik denk dat ik een pijnbestrijding met een pompje wil, dus geen ruggenprik, maar iets dat je zelf kan toedienen als je er behoefte aan hebt. Het middel is binnen een minuut uitgewerkt, waardoor je ook goed bij blijft.

Geboorteplan
De aardige mevrouw raadde ons ook aan om een bevallingsplan te maken. Wat wil ik wel, en wat niet? Mogen de baby’s op mijn buik worden gelegd als ze eruit komen, of gaan ze meteen naar mijn Zusje. Oei. Daar had ik nog niet over nagedacht. Wil ik dat? Eerst dacht ik: nee, maar nu er even over nagedacht heb zie ik het anders. Ik wil ze zelf aan Zusje geven. Niet dat ze een uur uur op mijn buik hoeven te liggen, maar een bevalling is voor zo’n draakje al heftig genoeg. Ze mogen eerst omstebeurt even bijkomen bij hun geboortemama en dan naar hun echte mama en papa. Maandag hebben ze extra ruimte ingepland om ons plan door te spreken en dan kunnen ze ook het personeel op de hoogte brengen van de bijzondere situatie, zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is. maandag hebben we ook een controle bij de gynaecologe. Ik wil met haar heel duidelijk afspreken dat 37 weken de limit is voor mijn lijf. Tot die tijd zal ik nog goed voor ze zorgen.

De einddatum komt steeds dichterbij en ik krijg er zelfs een beetje zin in, nu maar hopen dat het geen keizersnede wordt.