Een dubbel-opje: de bevalling van de tweeling

Over deze week kan ik wel een boek vullen (uitgevers meld u vooral). Misschien knip ik het in twee blogs. Ik zal geen bloederige horror beval verhalen neerpennen. Maar als je er echt niet tegen kan, lees dit blog bericht dan niet. Voor mij helpt het als ik het van mij afschrijf en ik krijg veel vragen of ik het wil vertellen. Beleef je de bevalling anders dan van je eigen kind, en hoe voel je je erna? Laten we bij het begin beginnen …

Het is maandag 18 februari en we melden ons bij het ziekenhuis, 4^e etage. We moeten er om 08:00 zijn, maar uiteraard staan we met gezonde spanning ruim van te voren bij de balie. We krijgen een mooie grote kamer met uitzicht over de stad. Het loopt iets uit, dus we moeten wat langer wachten. Nou, ik kan je vertellen dat op zo’n moment een minuut als een uur kan aanvoelen. Om 09:00 mag ik eindelijk op bed plaatsnemen en komt de verloskundige om mijn vliezen te breken van baby nummer één (het meisje, zoals jullie weten) Ze twijfelt en haalt de gynaecoloog erbij om het te doen. Want er is nog een beetje ruimte tussen haar hoofd en het geboortekanaal en dan zou haar navelstreng ertussen kunnen glijden. Wat gevaarlijk is, omdat deze om haar nek zou kunnen komen.

Bij deze een oproep aan alle mannelijke gynaecologen in Nederland: het is beter om eerst te zeggen wat je gaat doen en wanneer en dan ook de handelingen rustig uit te voeren (mannenhanden zijn al groter) want “daaronder” is al niet de favoriete plek van een vrouwenlichaam om aangeraakt te worden dan op een andere manier dan de gewenste intimiteiten, zeg maar. Zeker niet als je nog een bevalling moet gaan ondergaan. Dan is alles “daaronder” al rijp (week en gevoelig) zoals dat heet.

De vliezen zijn gebroken en de wee-opwekkers worden aangesloten op mijn infuus. Het is inmiddels half 10. Ik had al ruim twee weken 2 cm ontsluiting, dus een kleine voorsprong. Het eerste uur voelen ze als flinke krampen, maar ik kan ze goed wegblazen, aan puffen doe ik niet. Dan nemen ze al snel aan kracht toe en merk ik dat ik de rust in mijzelf opzoek en de rest buitensluit. De laatste dagen was dat al het geval. Wat er om mij heen gebeurde boeide niet zo, ik was erg naar binnen gekeerd. Noodzakelijke voorbereiding op wat komen gaat denk ik. Ik mediteer nooit, maar tijdens het opvangen van de weeën, lijkt het er zowaar op. Mijn ademhaling is heel rustig, en ik denk dat menig yoga lerares trots op mij zal zijn. Hoe ontspannen je bent, ook tijdens de pijn van een wee, hoe beter en sneller de ontsluiting gaat (ervaring inmiddels). En inderdaad, het ging hartstikke goed. Voor Zusje, Zwager en Manlief, was het vooral toezien op mij en wachten en wachten … Ik vroeg of ik de eerste letter van haar naam mocht weten, de E verklapte mijn zusje. Hmm, Evy, Emely, Eva … ik had weer wat te doen, maar liet het snel los. Ik moest aan het werk. De verpleging komt regelmatig binnen en zet steeds de opwekkers een tandje hoger. Gelukkig alles in overleg met mij. Maar op de 40% neemt mijn lijf het al over en neemt de hevigheid van de  4 weeën om de 10 minuten behoorlijk toe.

Het is 14:00 en ik vind het tijd voor de pijnbestrijding, mijn meditatie helpt niet meer. De verpleging somt de bijwerkingen op: soms snurk je tussen de weeën door, soms zie je dubbel, je kan je high voelen, of het gevoel dat je van een bed valt, misselijkheid … Ik lachen, slapen tussen de weeën door? 4 flinkerds in 10 minuten! No way. Nou, snurken doe ik niet, maar ik kan je verklappen dat ik alle bovenstaande bijwerkingen mag beleven. Ik ben zo stoned als een garnaal. Ik hoor ze over mij praten, maar mijn ogen krijg ik niet meer open. “Ik hoor jullie wel hoor,” spreek ik met dubbele tong. De weeën voel je nog steeds, maar zijn nu op het niveau van net daarvoor: heftig, maar te doen. Soms breken ze nog wel door de pijnbestrijding heen. Ik probeer mijn rust weer terug te krijgen en dat lukt. En inderdaad, tussen de weeën door (als je op de knop drukt voor extra) kan je echt bijna slapen. Ineens voel ik persdrang, shit denk ik, ik had een uur geleden nog 5 cm (je mag pas persen bij 10). De gynaecologe is er en ik raak een beetje in paniek, persweeën wegblazen, dat ga ik niet trekken. Bij mijn eerste moest ik een uur dat doen, nou ik verzeker je, dat is een kleine hel. Maar het laatste uur was ik van 5 naar 10 gegaan! Mijn meditatie techniek had geholpen! Nou … het hoe en wat bespaar ik je, maar na drie flinke persweeën en een miniknipje ligt er om 15:12 een ieniemienie mensje op mijn borst, een nat hoopje baby. Ze krijgt snel een doek om zich heen en ik mag haar vasthouden. Wauw, wat is ze mooi! En wat is ze klein! Na even te genieten van haar, geef ik haar samen met de verpleegster aan haar vader. Die gaat meteen mijn zijn blote borst op de bank zitten en houdt zijn dochter stevig tegen zich aan (zie foto.)
‘Wil je niet weten hoe ze heet?’ Vraagt Zusje. Oh ja. Natuurlijk. Elin. Kleine mooie lieve Elin, welkom op de wereld. Ik gloei van trots, maar moet mij weer concentreren op nummer twee.

De verloskundige zet het echo apparaat op mijn buik om te kijken hoe menneer nu weer ligt. Hij lag er goed voor, maar was door alle weeën van paniek weer naar boven geschoten. Na wat duwen op mijn buik, glijdt hij omlaag. Maar … hij ligt met zijn handje op zijn hoofd. Zo komt hij er niet door. De gynaecologe probeert zijn handje weg te duwen, maar dat lukt niet. Ik ben even bang dat de weeën niet terug komen, want alles is zo rustig. Maar ze verzekeren dat dat wel gebeurd en anders zetten ze het infuus hoger (die staat nog op 40). Dan krijg ik inderdaad een goede perswee, ze hopen dat hij het geboortekanaal inglijdt en daardoor ook zijn handje van zijn hoofd af. Maar helaas. De gynaecologe doet nog een laatste zeer pijnlijke, maar noodzakelijk poging om zijn handje weg te duwen, maar komt erachter dat meneertje zijn tweede handje (die hij voor zijn gezicht had) erbij heeft geplaatst. Twee handjes boven op zijn hoofd, zijn ellebogen wijd gespreid. Dat gaat niet passen. En langer kunnen we niet wachten. Ik word met spoed klaargemaakt voor de OK en de keizersnede is een feit.

Dit is wat ik al maanden aan had voelen komen: een dubbel op bevalling. Maar ja, artsen kunnen natuurlijk niks met vrouwelijke intuïtie. In vijf minuten ben ik van verdieping 4 naar de OK en als ze roepen het prio zoveel (hoogste, ik weet niet wat de termen zijn) stuift het hele personeel uiteen. Gelukkig hebben we besproken hoe en wat met dit scenario en Zusje en manlief gaan met mij mee en zwager blijft bij Elin. Er is geen tijd voor een ruggenprik (dan moet je lang stilzitten en ik lig hard te shaken) dus krijg ik een kapje op mijn mond en weg ben ik. De keizersnede gaat zo snel dat Zusje en manlief het half missen, een verpleegster heeft gelukkig de camera gegrepen en er foto’s van gemaakt. Om 15:36 is Just er. Ik heb er natuurlijk niks van meegemaakt en krijg zijn naam pas uren later te horen. Helaas duurt het erg lang voordat ik veilig uit de narcose kom. De gynaecologe legt mij later uit dat dit kwam omdat ik eerst een gewone bevalling had gedaan, dat kan je vergelijken met een kleine marathon voor je lijf, plots worden al je functies uitgeschakeld door de narcose, een flinke buikoperatie wordt uitgevoerd en je lijf moet het weer overnemen. Dat trok de mijne dus even niet. Manlief had het er best even moeilijk mee, want wat ik mij er van kan herinneren is dat ik steeds gillend van de pijn wakker werd en weer wegzakte. Uiteindelijk is de dosis morfine hoog genoeg dat ik stabiel blijf en terug mag naar de afdeling. Het is nu ongeveer half zeven. De reis van OK in de lift naar de afdeling kan ik mij eigenlijk niet herinneren. Mijn eerste beleving is dat Zusje met de baby’s de kamer in komt en ik mijn neefje mag vasthouden en zijn naam hoor. Ook al zo’n pracht exemplaar dat ik had afgeleverd. Ik ben moe, maar tevreden. Twee mooie kindjes bij hun ouders afgeleverd. Dat is mij deze reis wel waard geweest.

Volgende keer het vervolg. Ik zit al te lang achter de pc met die buikwond. Want poeh, die keizersnede heb ik iets onderschat, geloof ik.