Mijn laatste blogbericht is van 4 oktober. Twee dagen erna werd mijn meisje alweer acht. 
Deze verjaardag kon ik de gasten zelf bedienen, in tegenstelling tot vorig jaar. Toen zat ik met een dikke buik op de bank.
Wat vliegt de tijd.
Misschien komt het door de tijd van het jaar, misschien komt het doordat februari met rassen schreden nadert, maar ik betrap mezelf er op dat als ik een rustig momentje voor mezelf heb, ik terug denk aan het afgelopen jaar. Mijn dikke buik en de twee draakjes die daar in groeiden. De heftige bevalling. Twee kleine mensjes die ik op de wereld zette! De angst om Just, twee weken later, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen. De opluchting toen zijn operatie was gelukt. En ik, die mijn neus stootte, toen ik dacht dat ontzwangeren niet zo nodig was (daar bleek mijn lijf heel anders over te denken). De sportinstructrice die me boos aankeek toen ik vijf weken na de bevalling weer wilde sporten, nee het mocht niet van haar. Ja, ik zou en ik moest (het zal je niet verbazen, ik won en ze schreef een speciaal programma voor me). Het vreugdedansje toen ik daardoor snel weer in mijn eigen kleding paste. Dag zwangerschapskleding, tot nooit meer.
Nooit meer zwanger… Wat vliegt de tijd.
En dan denk ik aan de maanden van frustratie van (deels) verplicht op de bank zitten en de blijheid eindelijk weer aan de slag te kunnen gaan. De banen liggen niet voor het oprapen. Dus koos ik ervoor zesendertig uur te gaan werken. Omdat mijn kinderen inmiddels gewend waren dat ik er fulltime voor ze was, werkte dat aardig op het ‘mama’ schuldgevoel. Maar ook daar heb ik nu een goede balans in gevonden. Vorige week mochten ze een kijkje nemen op mama’s werk en het was ‘best cool.’ De kantoorruimte was ‘saaaai,’ maar de machines en een rondje op de palletwagen maakten het goed. Ze kregen chocolademunten, mochten vliegtuigjes vouwen en iemand origaamde een heuse kikker voor ze.
De dagen zijn weer donkerder en buiten wordt het almaar guurder. Het zal je niet ontgaan zijn; Winter is coming. Sinterklaas en kerst. En deze feestdagen mag ik weer drinken. Dus mam, kom maar op met die goede wijn. Oud en nieuw, dit keer mèt champagne! Cheers.
Een jaar, zoef… zo voorbij. Wat vliegt de tijd.
Misschien komt deze terugkijkcolumn iets te vroeg. Ik had ’m zelf pas verwacht zo rond de verjaardag van de draakjes. Ik had al heel lang niet meer op mijn blog gekeken. En na wat doelloos gesurf, klikte ik er op. Tot mijn verbazing kijken er dagelijks nog gemiddeld zo’n 60 mensen op! Wat feiten en cijfers voor de liefhebber: tot nu toe is het totaal aan views 44.599, zijn er 301 reacties, en best bekeken moment was natuurlijk na de bevalling met 808 views op één dag. Mijn bevallingsverhaal is meer dan 1500 keer gelezen. De meeste zoektermen zijn: draagmoeder en zwanger voor een ander.
Uiteraard is het blogbericht: waarom draagmoeder worden het meest gelezen, maar ook het tweede tabblad met handige informatie voor draag-en wensouders wordt veel bekeken.
Zijn we deze tijd van het jaar ook niet op zoek naar mooie verhalen? Misschien is het daarom dat mijn mailbox weer overstroomd met verzoekjes. Allemaal even lief en aardig bedoelt, beloven ze een mooi artikel met vooral leuke foto’s van mij, de tweeling èn het liefst ook met Zusje. Maar nee, dank je. Het was goed zo. Voorlopig geen publiciteit meer voor de tweeling en mij (en al helemaal niet voor Zusje).
Dan mijn boek. Ik ben al zo vaak begonnen … en heb alles de prullenmand ingegooid. Het lukt gewoon niet. Afgelopen jaar heb ik me online en offline zo open gesteld. Het is even genoeg geweest, denk ik al dat delen. Ik nam jullie met plezier mee in het avontuur, en het was geweldig. Misschien dat het boek er ooit komt. Als ik er genoeg afstand voor kan nemen. Wie weet.
En hoe het met de draakjes is? Ik zie ze gelukkig wekelijks. Ze komen volgende week logeren, is dat niet leuk? Ze kunnen al zelf zitten (een beetje wankel nog) en Just kruipt zelf al een beetje! Elin schuift over de grond. Tandjes, waterpokken, oorontstekingen …, je leest, ze groeien als kool, met alle strubbelingen die daarbij horen. En die zijn voor mama en papa. Ik neem alleen de leuke momenten voor mijn rekening. Er is maar één ding: dat opgroeien, doen ze veel te snel.
Ik kijk naar ze en denk: Wat vliegt de tijd.
De kadobuik 