Het tikken van de klok

Mijn laatste blogbericht is van 4 oktober. Twee dagen erna werd mijn meisje alweer acht.
Deze verjaardag kon ik de gasten zelf bedienen, in tegenstelling tot vorig jaar. Toen zat ik met een dikke buik op de bank.

Wat vliegt de tijd.

Misschien komt het door de tijd van het jaar, misschien komt het doordat februari met rassen schreden nadert, maar ik betrap mezelf er op dat als ik een rustig momentje voor mezelf heb, ik terug denk aan het afgelopen jaar. Mijn dikke buik en de twee draakjes die daar in groeiden. De heftige bevalling. Twee kleine mensjes die ik op de wereld zette! De angst om Just, twee weken later, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen. De opluchting toen zijn operatie was gelukt. En ik, die mijn neus stootte, toen ik dacht dat ontzwangeren niet zo nodig was (daar bleek mijn lijf heel anders over te denken). De sportinstructrice die me boos aankeek toen ik vijf weken na de bevalling weer wilde sporten, nee het mocht niet van haar. Ja, ik zou en ik moest (het zal je niet verbazen, ik won en ze schreef een speciaal programma voor me). Het vreugdedansje toen ik daardoor snel weer in mijn eigen kleding paste. Dag zwangerschapskleding, tot nooit meer.

Nooit meer zwanger… Wat vliegt de tijd.

En dan denk ik aan de maanden van frustratie van (deels) verplicht op de bank zitten en de blijheid eindelijk weer aan de slag te kunnen gaan. De banen liggen niet voor het oprapen. Dus koos ik ervoor zesendertig uur te gaan werken. Omdat mijn kinderen inmiddels gewend waren dat ik er fulltime voor ze was, werkte dat aardig op het ‘mama’ schuldgevoel. Maar ook daar heb ik nu een goede balans in gevonden. Vorige week mochten ze een kijkje nemen op mama’s werk en het was ‘best cool.’ De kantoorruimte was ‘saaaai,’ maar de machines en een rondje op de palletwagen maakten het goed. Ze kregen chocolademunten, mochten vliegtuigjes vouwen en iemand origaamde een heuse kikker voor ze.

De dagen zijn weer donkerder en buiten wordt het almaar guurder. Het zal je niet ontgaan zijn; Winter is coming. Sinterklaas en kerst. En deze feestdagen mag ik weer drinken. Dus mam, kom maar op met die goede wijn. Oud en nieuw, dit keer mèt champagne! Cheers.

Een jaar, zoef… zo voorbij. Wat vliegt de tijd.

Misschien komt deze terugkijkcolumn iets te vroeg. Ik had ’m zelf pas verwacht zo rond de verjaardag van de draakjes. Ik had al heel lang niet meer op mijn blog gekeken. En na wat doelloos gesurf, klikte ik er op. Tot mijn verbazing kijken er dagelijks nog gemiddeld zo’n 60 mensen op! Wat feiten en cijfers voor de liefhebber: tot nu toe is het totaal aan views 44.599, zijn er 301 reacties, en best bekeken moment was natuurlijk na de bevalling met 808 views op één dag. Mijn bevallingsverhaal is meer dan 1500 keer gelezen. De meeste zoektermen zijn: draagmoeder en zwanger voor een ander.
Uiteraard is het blogbericht: waarom draagmoeder worden het meest gelezen, maar ook het tweede tabblad met handige informatie voor draag-en wensouders wordt veel bekeken.

Zijn we deze tijd van het jaar ook niet op zoek naar mooie verhalen? Misschien is het daarom dat mijn mailbox weer overstroomd met verzoekjes. Allemaal even lief en aardig bedoelt, beloven ze een mooi artikel met vooral leuke foto’s van mij, de tweeling èn het liefst ook met Zusje. Maar nee, dank je. Het was goed zo. Voorlopig geen publiciteit meer voor de tweeling en mij (en al helemaal niet voor Zusje).

Dan mijn boek. Ik ben al zo vaak begonnen … en heb alles de prullenmand ingegooid. Het lukt gewoon niet. Afgelopen jaar heb ik me online en offline zo open gesteld. Het is even genoeg geweest, denk ik al dat delen. Ik nam jullie met plezier mee in het avontuur, en het was geweldig. Misschien dat het boek er ooit komt. Als ik er genoeg afstand voor kan nemen. Wie weet.

En hoe het met de draakjes is? Ik zie ze gelukkig wekelijks. Ze komen volgende week logeren, is dat niet leuk? Ze kunnen al zelf zitten (een beetje wankel nog) en Just kruipt zelf al een beetje! Elin schuift over de grond. Tandjes, waterpokken, oorontstekingen …, je leest, ze groeien als kool, met alle strubbelingen die daarbij horen. En die zijn voor mama en papa. Ik neem alleen de leuke momenten voor mijn rekening. Er is maar één ding: dat opgroeien, doen ze veel te snel.

Ik kijk naar ze en denk: Wat vliegt de tijd.

 

Tranen

Woensdagnacht 04:00: ik word wakker van steken in mijn buik. Shit, weer weeën. Ik blijf rustig liggen, zouden ze nu doorzetten? Het zijn flinkerds. Ik denk dat er nu echt wat gaat gebeuren, maar wacht nog even af om iemand wakker te maken. Het is inmiddels 05:30 en Manlief wordt wakker. Er volgen nog twee flinke weeën en om 06:00 is alles over. Ik baal en heb honger. Dus maakt Manlief een boterham voor mij. ’S morgens bel ik toch maar het ziekenhuis, hoewel ik al weet wat ze gaan zeggen: Kom maar voor een hartfilmpje. Maar daar heb ik geen zin in. Weer een half uur aan zo’n apparaat en dan naar huis. Dat de draakjes in orde zijn, weet ik wel. Ze bewegen goed. En dat zeg ik de ziekenhuisdame ook. Maar ze weet mij over te halen: ‘neem je tas mee, het kan goed zijn dat je mag blijven.’

Dus met man en Zusje naar het ziekenhuis. Daar lukt het de verpleger niet om de hartjes te pakken te krijgen en ze zetten een verloskundige in. Nadat ik al drie keer heb gezegd dat het meisje beneden ligt en het jongetje in de stuit, vraagt ze met een lieve glimlach: ‘weten jullie al wat het wordt?’
‘Ja twee baby’s hoop ik,’ wil ik snauwen. Maar ik hou mij in. Inmiddels ben ik zo chagrijnig van de moeheid. Ik vis naar het aantal bevallingen dat ze vandaag hebben en of ik er nog tussenkan. Ze lacht een beetje wazig. Ze doet echt haar best hoor, maar ik ben er klaar mee. Het echo apparaat wordt aangesloten en de hartjes komen in zicht. Dan kan het hartfilmpje starten. Natuurlijk is alles goed. Ik krijg nog een paar harde buiken tussendoor. Maar that’s it. Ze kijkt mijn urine na, en voelt hoe het staat met de ontsluiting. Ja hoor, 2 cm. Maar dat is niet genoeg om te blijven, dan moet ik minstens 5 hebben. Grrrr. Ze overlegt met de dienstdoende arts of ik toch mag blijven (want ze krijgt mijn gynaecologe niet te pakken zegt ze), na een smeekbede aan onze kant. Maar ze zijn onverbiddelijk: tot de 37 weken. ‘Zaterdag ben je al 36,’ zegt ze hoopvol. Ik kruip terug in mijn rolstoel en pers er in plaats van een baby een glimlach uit, ‘bedankt en tot ziens.’

Zusje stelt voor om gewoon langs de poli gynaecologie te gaan en te vragen naar onze gynaecologe. Volgens ons zou ze er namelijk wel moeten zijn. Als we daar aankomen, vliegen de assistenten overeind. ‘Ben je er nog steeds? Hoe gaat het? Oei, volgens mij zit je er door heen,’ zegt de ene als ze mijn doffe blik ziet. Ze belooft onze gynaecologe te vragen  of we eerder dan morgen op onze controle afspraak kunnen komen om een plan te maken. En ze voegt de daad bij het woord. Even later komen ze samen terug. En de liefste gynaecologe in de wereld zet meteen een datum neer.
‘Hou je het vol tot die tijd? Ik ben zo trots op je,’ zegt ze.
‘Ja dat lukt wel, nu ik een eind datum heb, die red ik nog wel.’ zeg ik en dan komen de tranen. Eindelijk, eindelijk een datum na twee weken ‘s nachts amper slapen, elke keer weeën en dan weer niks nada noppes. 14 kilo meesjouwen aan de voorkant, niet meer kunnen lopen, pijnloos kunnen liggen, zitten, rug en bekkenpijn en vooral, zo verschrikkelijk moe zijn. Ik heb veel hulp, mijn vader is er al weken om met de kinderen te helpen, de was doet mijn zusje, de schoonmaakster poetst zich een ongeluk, en ik ben ongelofelijk blij en trots dan de draakjes zo goed groeien zonder complicaties die tweelingen vaak met zich meebrengen. Maar …  als het vanaf week 25 lichamelijk al aanvoelt alsof je 37 weken bent … dan ben je er met 35 weken echt wel helemaal klaar mee. En we zijn al bijna op de 36! Natuurlijk is het voor de start van de draakjes het allerbeste zo lang mogelijk te bivakkeren in mijn vijfsterrenhotelletje, maar ik vind het tijd dat ze uitvliegen. En nu hebben we dus een datum! Op *blieb* februari komen er twee wereldburgertjes bij. Mijn ziekenhuistas heb ik nu al drie keer ingepakt, we zijn er klaar voor. Binnenkort geen buikfoto’s meer maar echte foto’s  van de draakjes op dit blog!

U heeft uw bestemming bereikt

Ja hoor, we hebben  week 35 gered. Harmelen dompelt zich onder in het carnaval en ik zit puffend op de bank. De kinderen zijn met papa naar de optocht kijken, een zilvermeisje en een panter. En ik …  ik eet verse ananas. Dat schijnt weeën op te kunnen wekken. Volgens bakerpraatjes.nl is er nog wel meer dat (niet) zou helpen. Nou  ik heb zo’n beetje alles geprobeerd, maar niks hoor. Ja. De weeën komen zo nu en dan, vooral  ’s nachts, maar zakken weer weg, zodra menneer draak herrie begint te maken. Het kleine draakje vind het maar niks, die samentrekkende baarmoeder, waar hij nog zo heerlijk in kan rondhangen. Zodra de weeën heftiger worden, kruipt menneer naar boven en schopt tegen mijn ribben, middenrif en alles wat daar aan bot en orgaan in de buurt zit. Zou hij denken dat daar de uitgang zit? Ik heb hem al gevraagd om zijn navigatie aan te zetten, of in ieder geval zijn zusje om de juiste weg te vragen, maar ik denk dat het toch in de genen zit. Mannen zoeken het zelf wel uit! De weg vragen? We rijden wel een rondje extra! En dus zit Tante As nog wel even opgescheept met een figuur als een aangespoelde walvis.

 

Stapelen: de baby’s liggen nu boven elkaar

Vanmorgen mochten we bij de gynaecoloog op bezoek. Het ziekenhuis in dus.  Zusje en zwager zijn op vakantie en baalden al dat ze niet mee konden. Oma was zo lief om haar werk om te gooien en vrij te nemen, zodat ik niet alleen hoefde. Natuurlijk kon mijn man mee, maar dat vond ik raar zo’n eerste keer. De vrouwen bij de balie waren erg vriendelijk en vonden het allemaal wel interessant zo’n draagmoeder. De gynaecoloog keek daar toch anders tegen aan. Haast klinisch zou je zeggen. Over een week mag ik ook een intake bij de verloskundige in het ziekenhuis doen, en zoals de gynaecoloog het zei, ‘met hen kan je kletsen over van alles en nog wat.’ Anders gezegd; kom bij mij niet aan met prietpraat. Mijn vragen over een keizersnede (wegens drama tweede bevalling) wuifde ze ook weg. Duidelijk. We zijn hier voor controle voor hetgeen in mijn buik zit. Tijdens de echo ontdooide ze iets en wees ze enthousiast aan hoe goed ze het deden, die twee bambino’s. Ze liggen  nu nog boven elkaar en strakjes gaan ze naast elkaar liggen. Het was nog een gedoetje om ze stil op de foto te krijgen, eentje jumpte maar op en neer! Beide hartjes kloppen en dat was een opluchting. Nog even en dan moeten we de kinderbescherming inlichten. Benieuwd welke gesprekken we dan moeten voeren.

 baby 1 ligt onder baby 1 ligt boven

Kwaaltjes

Vreemd, het heet morningsickeness maar ik heb er voornamelijk in de avond last van. Einde van de middag tot ik naar bed ga en de hele nacht. Gelukkig hoef ik niet te spugen, maar een lekker gevoel is anders. Ik schrijf graag, daar heb ik alleen tijd voor in de avond, als de kinderen op bed liggen, maar achter de computer zitten is geen pretje als je misselijk bent. Dus schuif ik mijn projecten even op. Balen, want ik had een deadline te halen. Pak pen en papier zeg je? Ja, dat deed ik ook, helaas met hetzelfde resultaat.

Mijn lijf veranderd als een razende, alle organen aan de kant, er komt een tweeling aan! Dat betekent dat ik vooral ‘snachts veel moet plassen. Om de twee uur om precies te zijn. Ook het hongergevoel zet op op deze tijden. Vannacht zat ik om 02:00 aan een boterham met pinadaas. Negeren heeft geen zin, daar wordt ik alleen maar misselijker van (heb ik inmiddels geleerd). Ik probeer zo gezond mogelijk extra te eten. En een honger dat ik heb! Dat wordt na de bevalling een extra rondje sportschool om maatje 36 weer terug te krijgen… Afijn ’s nachts om de twee uur naar de toilet, mijn lijf hard aan het werk, je kunt wel stellen dat ik erg moe ben. Gelukkig heb ik een geweldige vent die mij steunt en inmiddels bijna het hele huishouden draaiende houdt. Maar de vakanties zijn weer voorbij, school is begonnen en de drukte breekt aan. Over een maandje begin ik aan mijn nieuwe baan. Dus ga ik op zoek naar een huishoudster. Want we moeten niet vergeten ook tijd met elkaar te besteden.

Eindelijk de eerste echo …. verrassing!

Na weken wachten is het zover. Met zijn drietjes zitten we bij de verloskundige. Wat een leuke vrouw.  Ze is erg enthousiast. Eerst vertellen we over hoe het is gelukt, en dan vertellen zusje en zwager hun verhaal. De verloskundige denkt dat we al een echo in Duitsland hebben gehad. Nee, roepen wij, wij hebben nog niks gezien! Ga liggen, dan beginnen we direct! Licht uit spot aan.
“Oh.” stil. “Zo, zo. Kijk eens.”
 Ik zoek driftig naar het hartje. Zusje lief roept:  “het zijn er twee!”
Inderdaad reageert de verloskundige. Wauw! Ze zoekt mijn buik door, je weet maar nooit, waar er twee zijn… maar het blijft gelukkig bij twee.  Allebei de hartjes kloppen en ze zijn beide even groot. Een brok in onze keel. Twee kindjes, een droom was een en nu krijgen ze twee kinderen. Fantastisch. Jammer genoeg moeten we nu naar het ziekenhuis voor controle en niet meer bij de verloskundige. We krijgen twee goodybags mee en staan weer buiten, nog steeds onder de indruk. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. Maar het verklaard wel, waarom ik al een positiebroek aan moest, ik zo gegroeid was in zo’n korte tijd en een honger dat ik heb! Mijn lijf is hard bezig twee kleine wondertjes te produceren.

testen…

Test 1 2 3 … elke ochtend (niet de ochtend urine want dat mag niet van de fabrikant) plas ik braaf over een staafje heen, 5 minuten wachten en dan… nee nog niks. Maar vanmorgen was er een klein streepje zichtbaar. Dat betekent misschien morgen een dikker streepje en overmorgen een goed streepje… spannend. Want zodra het streepje de juiste dikte en lengte heeft als het plaatje, moet ik direct de kliniek bellen en richting Duitsland. En natuurlijk zit er nu een pinksterweekend tussen. Na wat heen en weer gemail mogen we wel maandag 2e pinksterdag komen als het nodig is. Anders moeten we weer een maand wachten en daar zit natuurlijk niemand op te wachten.

Gutemorgen

Na twee en een half uur flink doorjakkeren en even stoppen na de grens (de Duiste toiletten zijn veel schoner volgens zusjelief) voor koffie en plaspauze komen we aan in een niet nader te noemen Duitse stad. De hele wachtkamer zit vol met Nederlanders. En een beetje onwennig nemen we met z’n vieren plaats. De vriendelijke Nederlandse arts schrikt zich een hoedje. Hij is net terug van vakantie en ineens staan er vier mensen in zijn spreekkamer. Zeker zijn agenda nog niet ingekeken. De twee luxe stoelen, maken ruimte voor nog twee wachtkamerkuipjes erbij. Het kantoor is gelukkig groot genoeg.
“Draagmoederschap? Nee, daar kan ik niet aan meewerken hoor…”     Wat?!