Met Zusje reisde 
ik af naar de hoofdstad. Twee dorpse meisjes in de grote stad, alleen dat is al een column waard, kan ik je vertellen. Ik hou van Utrecht. Voel me er thuis, woon er vlakbij. Utrecht is gezellig. Amsterdam is vooral … druk. Mijn opa zou mopperen als hij dit zou lezen, Amsterdam was zijn stad. Maar opa leeft niet meer. Toch moest ik gisteren veel aan hem denken.
Ik schreef er een column over, die vind je hier. http://www.magictales.nl/index.php?page=columndetail&id=876
Amsterdam: Je kan er boeken kopen die
Je hier heel zelden vindt
Je kan er langs de grachten lopen
Je haar los in de wind
En nu was het zover. Ik ging er weer langs de grachten lopen en een boek kopen. In een wel heel speciale winkel. De Heleen van Royen Store. Heleen heeft een nieuw boek en de lancering vind plaats op de Warmoestraat. Een winkel, twee weken lang, speciaal omgedoopt met enkel boeken van Heleen van Royen. En her en der een dildo, ik zag een mooie vibrator en veel chocolade, tis wel Heleen natuurlijk.
Zusje en ik hadden ons aangemeld voor de discussie over draagmoederschap. In het nieuwe boek is een personage die dit voor een vriendin wilt/gaat doen (ik moet het nog lezen). Tijdens de discussie bleek dat research niet een van Heleens sterkste punten is, maar gelukkig kan ze andere dingen wel goed. Schrijven over seks bijvoorbeeld. Ik begrijp werkelijk niet dat al die Tinten Grijs mutsen, niet gewoon een boek van Heleen pakken. Een stuk realistischer dan Assepoester en haar, staalgrijs ogende, gefrustreerde SM prins. Maar dat terzijde.
We kregen thee en een lagen veel witte chocolaatjes. Er was livestream, dus wij gingen net buiten beeld zitten. Mijn zusje wilde niet dat ze wisten dat zij Zusje was. Mocht ik me in de discussie mengen, zouden we dat voor ons houden. Er waren drie sprekers, Katharina Boele Woelki, Yolande de Best en Heleen. Katharina nam eerst het woord. Zij was juridisch specialist afgestudeerd aan van alles over draagmoederschap. Een aantal keren riep ik iets, en zelfs Zusje. Want hoe ze het ook in theorie uitlegde, de werkelijkheid is toch vaak anders. Ik vraag mij af, hoeveel draagmoeders ze echt in levende lijve heeft gesproken. Ze sprak mij later nog aan, wilde eigenlijk alles weten, maar ze hield zich in. Bij deze, mocht ze dit lezen: als ik kan helpen aan een onderzoek, laat me weten, want ik wil meer bekendheid omtrent draagmoederschap.
Wat schetste mijn verbazing: een honorarium voor de draagmoeder is toegestaan. Hoe hoog dat is, is discutabel. Met andere woorden. Commercieel draagmoederschap is niet verboden, zolang er geen bemiddelaar tussen zit, die er iets aan verdient. Katharine legde ook ook dat in andere landen er procedures (Oekraïne) bestonden, waar je de ouderlijke macht kan overdragen i.p.v. uit de ouderlijke macht te worden ontzet. Dat klonk als muziek in mijn oren! En dat zei ik haar. Na haar verhaal, werd er gediscussieerd. En toen Heleen vroeg aan het kleinschalige publiek of draagmoederschap niet onmenselijk is, je draagt en geeft weg, trok ik toch maar aan de bel. Natuurlijk wist Heleen dat ik draagmoeder was en ze vroeg: ‘waarom vind je dat niet dan?’ Op mijn antwoord: ‘ik ben net draagmoeder geweest van een tweeling,’ ging er een gonsje door de zaal. De sfeer veranderde en je hoorde de mensen haast denken: er zit er echt een, een draagmoeder hier. Spannuunnd! Alsof ik een bijzonder dier was. Ik deed kort mijn verhaal. Mijn stem was een beetje bibberig eerst. Ineens sta je in de belastingstelling en ik ben niet zo goed in openbaar spreken als alle ogen op mij gericht zijn. Maar dit onderwerp raakt mij diep. En ik vond het vooral erg jammer dat er alleen over de negatieve en moeilijke kanten van het draagmoederschap (en wensouderschap) gepraat werd. Want er zitten ook zoveel mooie kanten aan. Ik hoop dat ik dat heb kunnen overbrengen. Dat je dit uit liefde doet. Ik vertelde dat wij het met z’n viertjes zo intens beleefd hebben, dat het helemaal niet vreemd of raar was en vooral niet onmenselijk.
Toen ze vroegen of het mijn zusje haar eicellen waren, of het sperma van mijn zwager en ik vertelde dat dat in beide gevallen niet zo was, kon ik de blikken in mijn rug voelen. Ze geeft haar eigen kind weg! Er zaten mensen in het publiek, een paar jonge meiden (of vrouwen, excuses, maar ik vond het meiden) waarvan ik dacht, wat doe je hier met dit onderwerp? Heb je je er in verdiept? En wat wil je er mee? Misschien waren ze gevraagd als vulling, het was niet druk.
Een iets oudere vrouw draaide zich om en zei het ooit te hebben overwogen voor een homostel. Maar alleen als het niet haar eigen eicel zou zijn. Ik zei dat dat niks uitmaakte, zij vond van wel. Zo dacht ik er eerst ook over, een paar jaar geleden. Maar een kindje groeit in jou. Jouw lichaam geeft het leven, jouw bloed stroomt door de placenta die hem voedt. Hoe kun je zeggen, dat dat kindje geen deel uitmaakt van jou? Het is geen plantje die je af en toe water geeft en dat dan wel groeit. Jij maakt hormonen aan, je lichaam zorgt ervoor dat je mama gaat worden. Ook al wil je alleen de buik verhuren, het hele hotel staat op zijn kop. Ik denk (en dat is MIJN mening) dat als je een bevruchte eicel terug laat plaatsen in je baarmoeder, je beter voor jezelf kan ‘verantwoorden’ waarmee je bezig bent. Dat je makkelijker tegen andere mensen kan zeggen: ‘maar het is niet mijn kind, genetisch zijn we niet verwant hoor, dus we zijn samen niks.’
Bullshit. Ze vond ook dat de wensouders dan meer rechten hadden, omdat het genetisch hun kind was. De vrouw die het kind baart is in Nederland de moeder en staat altijd in haar recht. Ook als is het genetisch niet verwant is, als zij de baby niet wil afstaan, gebeurt dat niet. Zij vond dat de wensouders meer recht hadden op het kind. Vervolgens kwam er ook nog een onnozele discussie op gang: heb je als mens recht op een kind. In Nederland heb je alleen recht op geen kind (i.v.m. abortuswet) maar recht op een kind is natuurlijk volstrekt idioot.
N a de discussie gingen we in de rij om te signeren. Boulevard kwam nog langs, maar Zusje en ik hebben de uitzending niet gehaald. Heleen vond het dapper dat ik gekomen was en wilde vertellen over onze situatie. Ik zei haar dat ze contact mocht opnemen, mocht ze vragen hebben. Dat zou ze doen. We gingen op de foto. We kregen ook een goodiebag mee en die we vervolgens de hele middag door de stad moesten sjouwen. Er zat chocolade in, een pot chocopasta, een pot caramel iets smeerbaars, een sleutelhanger nog wat spulletjes en natuurlijk glijmiddel. Jammer. Ik had op een vibrator gehoopt. Die mooie die in de winkel lag.
De kadobuik 