Ze hebben met volle teugen genoten van de aandacht. De handjes gingen de lucht in (bij Just dan, mama had goed geoefend) en de zelfgemaakte taart smaakte goed.
En ik?
Ja, ik voelde de blikken. Zag de mensen kijken, sommige zeiden iets over de vergelijking tussen mijn dochter Jasmijn, Elin en mezelf. Weinig mensen zien ons allemaal samen natuurlijk. En ja, ik snap dat wel. Maar geloof me als ik zeg: Mijn dochter en Elin zijn zulke andere meisjes. Jasmijn was zo’n andere baby als Elin nu is. Ze hebben wel een hechte band, die meiden. Jasmijn is gek op haar nichtje, die ze heel lief, zachtjes, ‘buikzusje,’ noemt. Ze vindt het geweldig dat ze een speciaal nichtje heeft. Elin vindt bijna alles goed wat Jasmijn doet en laat zich overal gewillig mee naar toe slepen. Herken ik mezelf in Elin? Nee, daarvoor is ze nog veel te klein en bovendien heeft ze meer weg van haar moeder. Ze is rustig, berekenend en kan de kat uit de boom kijken. Nee, dan mijn zoon en Just, dat is meer mijn straatje. “Wij zijn de grappenmakers van de familie, Just en ik,” zegt mijn zoon en volgens mij heeft hij groot gelijk! Mag ik ook mee doen met jullie?
De tweeling werd één. En ik?
Ik lachte, ik maakte foto’s, filmpjes, kuste en knuffelde. Ik? Mijn hart zwol van trots. Ik? Ik genoot.
De kadobuik 