Er was weer eens een programma op tv … jawel, over draagmoeders.
Gelukkig heb ik de aflevering van de EO niet gezien. En uitzending gemist ga ik zeker niet opzoeken.
Hier kan je er informatie over vinden.
Ik hoorde van mijn mededraagmoeders, wat een prachtig woord is dat, over de aflevering. Eén van hen schreef er een blog over. Dat blog wil ik graag met jullie delen.
Ze kan ontzettend leuk schrijven ook nog! Klik op de onderstaande link.
In mijn vorige bericht schreef ik dat alles rond was. Dat de ID/paspoorten konden worden aangevraagd. Natuurlijk zit ‘het systeem’ wat bureaucratischer in elkaar. Nadat de rechter een uitspraak heeft gedaan, mag je in Nederland namelijk nog bezwaar maken. Dus moest Zusje drie maanden wachten tot ze de paspoorten aan kon vragen. Uiteraard was er toen nog niks bekend bij de gemeente, dus moest er nog wat langer gewacht worden. De medewerkster bij de gemeente zou bellen zodra ze papieren binnen had. Het was dezelfde mevrouw die de kleintjes had ingeschreven bij de burgerlijke stand. Er meegeleefd, ook bij de gemeente. En dus belde ze 5 augustus met de heugelijke mededeling dat alles rond was en er aangevraagd kon worden. Er werden nieuwe pasfotootjes genomen en handtekeningen gezet. Ik was met mijn gezin in Frankrijk toen het de IDkaarten klaar waren. Blij verrast met twee foto’s op mijn telefoon. Twee boevenkoppen op twee ID-kaarten. Eindelijk!
Geboren februari 2013 met een achternaam (door de wet bepaald) die zelfs biologisch gezien niks met hun van doen heeft. Augustus 2014 dan eindelijk hun eigen ID-kaart met de juiste achternaam erin.
Jullie zijn natuurlijk hartstikke benieuwd, hoe gaat het verder met ze? Nou, ik kan ik uren vertellen over hoe leuk ze zijn. En hoe leuk ze omgaan met hun neefjes en nichtje. Over hoe ze eten als bouwvakkers en groeien als kool. Hoe ze rennen en spelen en vooral over hoe Elin kan gillen als iets niet volgens haar zin gaat of hoe boos Just kan zijn als hem iets niet lukt, en hoe trots hij kan kijken als het dan toch lukt. Over hoe Elin al de oren van je kop kletst, ook al versta ik de helft niet. Maar wat veel woorden weet ze al wel. Over hoe Zusje alle namen oefent, en ze natuurlijk die van hun favoriete nichtje al kennen: Mijn mijn mijn! (Jasmijn). Leuke tip voor ouders, Zusje plastificeert foto’s van familie en vrienden en die hangen bij hun speelhoekje, en de aantal zitten in een kaartenbak. Zo lopen ze rond met hun ‘vriendjes’ en oefenen ze alle namen.
Vorige week waren we naar de geitjesboerderij. Daar zijn onderstaande foto’s van. Zijn ze niet prachtig?
Laatst had ik nog wat discussies met mensen over het draagmoederschap. Ik wilde er een blog aan wijden. Over hoe lomp sommige mensen kunnen zijn en dat er helaas wel domme vragen bestaan. Ook al zeg ik altijd tegen mensen die wat willen leren: ‘domme vragen bestaan niet’. Helaas, ze bestaan wel degelijk. Gisteren zat in heerlijk op de schommelbank van het najaarszonnetje te genieten. Man van huis, kinders buiten en ik … deed even lekkers niks. Op dat moment besloot ik even geen moeite te steken in lompe mensen met domme vragen. En nippend van mijn cappuccino vond ik dat het beste besluit van de dag, wat u?
Ze hebben met volle teugen genoten van de aandacht. De handjes gingen de lucht in (bij Just dan, mama had goed geoefend) en de zelfgemaakte taart smaakte goed.
En ik?
Ja, ik voelde de blikken. Zag de mensen kijken, sommige zeiden iets over de vergelijking tussen mijn dochter Jasmijn, Elin en mezelf. Weinig mensen zien ons allemaal samen natuurlijk. En ja, ik snap dat wel. Maar geloof me als ik zeg: Mijn dochter en Elin zijn zulke andere meisjes. Jasmijn was zo’n andere baby als Elin nu is. Ze hebben wel een hechte band, die meiden. Jasmijn is gek op haar nichtje, die ze heel lief, zachtjes, ‘buikzusje,’ noemt. Ze vindt het geweldig dat ze een speciaal nichtje heeft. Elin vindt bijna alles goed wat Jasmijn doet en laat zich overal gewillig mee naar toe slepen. Herken ik mezelf in Elin? Nee, daarvoor is ze nog veel te klein en bovendien heeft ze meer weg van haar moeder. Ze is rustig, berekenend en kan de kat uit de boom kijken. Nee, dan mijn zoon en Just, dat is meer mijn straatje. “Wij zijn de grappenmakers van de familie, Just en ik,” zegt mijn zoon en volgens mij heeft hij groot gelijk! Mag ik ook mee doen met jullie?
De tweeling werd één. En ik?
Ik lachte, ik maakte foto’s, filmpjes, kuste en knuffelde. Ik? Mijn hart zwol van trots. Ik? Ik genoot.
Ze beginnen te brabbelen. Elin maakte al een tijdje een “purk” geluid. Dat gaat zo: maak bolle wangen en laat de lucht met lichte druk tussen je lippen ontsnappen. Ik noem deze versie altijd de “vieze kus’’ bij mijn kinderen. Just kan er nu ook wat van. Minder hard dan zijn zusje, maar met grote bellen speeksel erbij. Dat is natuurlijk ook hartstikke mooi, dat snap je wel.
En … ze kletsen. ‘Dadadaaa bah ha bah, eh eh eh,’ zo iets was het vanmiddag. Even ouwehoeren onder elkaar is er niet meer bij. Nee, mevrouw laat zich dan ook duidelijk horen (meneer viel in slaap van ons geklets). Het ging over de nieuwe romper en dat ze ook liever geen roze meer aan wil, net als haar nichtje. Maar wat heb je te zeggen als je alleen maar kan purken? Misschien ging het wel over het weer, daar praten Nederlanders het liefst over nietwaar? Want wat is het lekkers zomers! De vakantie is begonnen. Heerlijk. Het duurt nog even voor wij naar Parijs vertrekken (17/8 op mijn verjaardag). En tot die tijd mag ik onze kinderen in het gareel houden. Best een opgave, maar tot nu toe lukt het aardig.
Een andere draagmoeder die ik via twitter ken, mistte haar neefje na een week vakantie aardig. Hoe zal dat straks zijn? Ik zie ze nu bijna elke week wel even. Zelf gaan we niet zo lang weg, maar straks gaan zij ook weg! En dan? Hoe zou dat voelen? Gelukkig is er what’s ap en Facebook en Skype, Twitter en desnoods de ouderwetse telefoongesprekken. Dan purken ze maar op commando door die hoorn heen!
Inmiddels zet ik mijn op-zoek-naar-werk-tocht, onverbiddelijk voort. Ik heb al wat gesprekken gehad, maar dé baan zat er nog niet tussen. Wie weet binnenkort. Ook ben ik bezig met een ander Waanzinnig Plan, dat in stadium B zit, zodra stadium C bereikt wordt, laat ik jullie alles weten. Beloofd.
Ondertussen werd ik geïnterviewd voor Rekels (magazine over opvoeden), ben ik verder gek gemaild voor andere bladen en … heb dat allemaal even in de ijskast gezet, want … Ik heb besloten een boek te gaan schrijven over draagmoeder(s). Er komt meer informatie in dan alleen mijn ervaringen. Ik wil graag met andere draagmoeders spreken (ben je er eentje, let me know) in alle vormen en maten. Het moet een leuk boek worden, met eerlijke verhalen. En tips voor draag- en wensouders. Want ik ben nog niet zoiets tegen gekomen. Als het lukt betrek ik ook de Raad van Kinderbescherming bij het boek, een gynaecoloog en een verloskundige … Niks wordt te gek. Ideeën? Ik sta open voor opties. Als het af is, ga ik op zoek naar een uitgever. Als je een uitgever bent en dit leest en denkt: dat durf ik wel aan, neem dan vooral contact op.
En dan een cadeautje voor jullie. Een vakantie verhaaltje. Het is wel een heftig onderwerp. Het verhaal is eerder gepubliceerd in de PureFantasy bundel en binnenkort ook op Tunes te downloaden. Je kunt het hier vinden: https://www.smashwords.com/books/view/340485
Op ITunes kan je ook deze van me vinden. Ik ben trouwens blij met elke rating (goed of slecht, de eerlijkste zijn de waardevolste).
https://itunes.apple.com/be/artist/astrid-marijn/id635060516?l=nl&mt=11
Of deze, https://itunes.apple.com/us/artist/veronique-paradis/id636625749?mt=11 maar die zijn wel voor 18plus 🙂
Dan wens ik jullie een heerlijke zomervakantie toe vol zon en fijne momenten.
De kadobuik 