Feest!

Ze hebben met volle teugen genoten van de aandacht. De handjes gingen de lucht in (bij Just dan, mama had goed geoefend) en de zelfgemaakte taart smaakte goed.

En ik? 

Ja, ik voelde de blikken. Zag de mensen kijken, sommige zeiden iets over de vergelijking tussen mijn dochter Jasmijn, Elin en mezelf. Weinig mensen zien ons allemaal samen natuurlijk. En ja, ik snap dat wel. Maar geloof me als ik zeg: Mijn dochter en Elin zijn zulke andere meisjes. Jasmijn was zo’n andere baby als Elin nu is. Ze hebben wel een hechte band, die meiden. Jasmijn is gek op haar nichtje, die ze heel lief, zachtjes, ‘buikzusje,’ noemt. Ze vindt het geweldig dat ze een speciaal nichtje heeft. Elin vindt bijna alles goed wat Jasmijn doet en laat zich overal gewillig mee naar toe slepen. Herken ik mezelf in Elin? Nee, daarvoor is ze nog veel te klein en bovendien heeft ze meer weg van haar moeder. Ze is rustig, berekenend en kan de kat uit de boom kijken. Nee, dan mijn zoon en Just, dat is meer mijn straatje. “Wij zijn de grappenmakers van de familie, Just en ik,” zegt mijn zoon en volgens mij heeft hij groot gelijk! Mag ik ook mee doen met jullie?

De tweeling werd één. En ik?
Ik lachte, ik maakte foto’s, filmpjes, kuste en knuffelde. Ik? Mijn hart zwol van trots. Ik? Ik genoot.

Vakantie

Al weken wil ik een blog schrijven. Over dat de draakjes zo goed groeien. Dat Just al een tijdje kan omrollen en dat zijn zusje hem al snel volgde. Dat ze uit logeren gaan en iedereen ze zo geweldig leuk vindt (uiteraard). Dat ik ze al twee keer ontvoerd heb uit het kinderdagverblijf. En dat de vakantie voorbij is. En hoe blij is was dat ik tijdens de vakantie filmpjes en foto’s via de telefoon doorgestuurd kreeg. Alleen dàt was mijn €15,- wifi kaartje al waard. Toen Just ziek was, kreeg ik zijn bleke bekkie te zien, en toen hij opknapte kreeg ik een lach door. De dag dat we terugkwamen, heb ik ze meteen opgehaald voor een uitgebreide knuffelbeurt en ik werd getrakteerd op een hoop gelach en gegiechel. Ze zijn alweer zes maanden! Ik heb alleen een kleed voor de draakjes en een tijd daarop liggen, daar hebben ze geen zin meer in. Een oproepje op Facebook leverde al een hoop wipstoeltjes en meer op. Binnenkort een ritje maken en wat spulletjes ophalen. Ik vind het heerlijk als ze er zijn, maar poeh, twee baby’s aandacht geven, dat lukt me niet zo goed. Ik vind het ook erg knap dat oma (de moeder van Zwagerlief) elke week een dag oppast. Zo te horen gaat dat prima. Ze zijn er zelfs nu het hele weekend.

 

 

 

 

 

 

De zes weken zomervakantie vlogen voorbij. De eerste drie heb ik volop kunnen genieten van mijn eigen draken. Het weer werkte eindelijk mee. Heerlijk. Daarna is de Eiffeltoren beklommen, zijn we als Napoleon onder de Arc doorgemarcheerd, hebben onze rokken laten waaien bij de Moulin Rouge, hebben in elke metro van de Parijse ondergrondse gezeten, en is Disney aangedaan. We hebben gewandeld in de Ardennen, zijn verwend door mijn vader en zijn vrouw (die daar woont) en als toetje zijn we met de kinderen twee keer in alle achtbanen van de Efteling geweest. De Python kon zelfs rekenen op viermaal (misselijk!) bezoek.

Maar het allerleukste nieuws kreeg ik de dag voor mijn vakantie. Ik kreeg een telefoontje van … mijn nieuwe werkgever! Wanneer ik kon beginnen? Contracten getekend en morgen, 2 sept, ga ik aan de slag als projectmanager bij Impress. Reuze spannend vind ik het. Vooral omdat ik voor het eerst sinds onze dochter is geboren weer fulltime ga werken en daar heb ik veel zin in. Mijn moeder gaat extra oppassen en daar wij en de kinderen heel blij mee. Dan komt er een dag buitenschoolse opvang bij. En de vrijdag doen we omstebeurt. Opgelost. Maar toch. Ik vind het best moeilijk om mijn schuldgevoel opzij te zetten. Omdat ik vind dat ik er moet zijn voor ze. In Nederland is het gewoon nog niet de standaard om allebei fulltime te werken. Helaas kan ik parttime niks vinden. Bovendien, als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar, is wat je ook kiest, er altijd wel iemand met een oordeel klaar staat. En inmiddels weet ik dat ik mijn hart moet volgen. Want dat heeft me het afgelopen jaar het meest opgebracht. En aankomend jaar? Dat zien we wel weer.

De grote logeerpartij en dikke knuffels

Vorig weekend was het eindelijk zover. De tweeling kwam een nachtje slapen. Van de week kreeg ik een sms’je van Zusjelief. “Ik had wel een blog verwacht over de logeerpartij. ”

Oeps. Maar eerlijk gezegd, er was niet zoveel te vertellen. Zusje en Zwager aten mee, ik gaf de fles en Zusje legde ze op bed. ‘Gaan ze nu al naar bed?’ vroeg ik enigszins teleurgesteld. ‘Hoe laat mogen ze er weer uit dan?’ Maar Zusje keek streng: ‘ze slapen van 19:30 nu door tot een uurtje of 5 6 ligt er aan.’ Nou moe, komen ze logeren, slapen ze alleen maar. Mijn kinderen waren helemaal geen goed slapers, dus ik had me voorbereid op lopen, sussen en knuffelen. Gelukkig stelde Just niet teleur. Zodra mama haar hielen had gelicht, melde meneer zich. Tante As wilde knuffelen? Hier ben ik! Manlief ging hardlopen, Elin was al diep in dromenland, mijn eigen schatjes lagen er ook in (na tien keer op hun teentjes bij de baby’s te hebben gespiekt) Dus Just en ik lagen lekker met z’n tweetjes op de bank. Een grote smile kreeg ik van hem. ‘En we gaan nog niet naar bed, nog lang niet, nog lang niet,’ zongen we samen. Mooi. Maar na een half uurtje vielen zijn oogjes dicht en lag meneer heerlijk tegen mij aan. Ik heb hem voorzichtig in zijn hippe kampeerbedje en dito slaapzak gelegd.

Om 05:00 melde madame zich. HONGER! Luiere verschonen, flesje erin. Ik kreeg een berekenende blik van madame, ‘en wie ben jij dan?’ Maar toen, ‘oh ja, jou ken ik wel, maar wat is dit voor kamer?’ Flesje leeg, oogjes dicht. Wat is dit? Gaat ze verder slapen? Dat deden de mijne nou nooit. Verbaasd leg ik prinses weer terug en warempel, ik krijg een smile van haar broertje. ‘lk heb ook trek,’ leek hij zachtjes te zeggen. Dus om 06:30 Just eruit, flesje erin en ook hem kon ik wegleggen. Om 07:00 melde mijn eigen bengels zich. Teleurgesteld dat de baby’s nog sliepen. Want die kwamen er pas om half 8 eruit! Uitslapers, dat hebben ze duidelijk van hun moeder! Er was een klein stresmomentje, ik wilde om 09:00 richting België en alles moest nog gevoederd en geflest. Iets later dan gepland gaf ik iedereen een zoen, manlief achterlatend met vier kinderen in pyjama.

Ik had een vriendinnenweekendje Antwerpen gepland. Waar ik overigens waanzinnig goed geshopt en gegeten heb. Ik moet nog twee kilo afvallen, maar daar mag ik van mezelf nog de hele zomer over doen. Gelukkig kan weer sporten. Alles, behalve mijn pink, is weer heel na het auto ongeluk. Dus dat komt vast goed. Mijn zusje kreeg gisteren een compliment in het tuincentrum. Een blik in de kinderwagen, ‘hoe oud zijn ze?’ En dan de ‘Oh!Wat zie je er alweer strak uit!’ Daar kunnen we lekker om lachen.

Gisteren was ik op de koffie bij de moeder van een vriendje van mijn zoon. Ik vertelde over de logeerpartij. Of ik dat niet moeilijk vond? ‘Nee,’ zei ik. Ze hebben geen plek in mijn gezin. Dus ik mis ze ook niet als ze weer weggaan. Ze vond dat zo knap. Gek is dat, want ik vind op mijn beurt haar knap. Ze heeft drie kinderen van 6, 4 en 1,5 en alle drie hebben ze nogal een gebruiksaanwijzing (op medisch gebied). Elke week zit ze wel een paar keer in het ziekenhuis met een van de drie. Een huishouden, ’s avonds werken, de ziekenhuisbezoeken, de onrust en zorg van de kinderen en nog staat ze voor iedereen klaar. En dat noemt mij knap. Mijn kinderen zijn kerngezond en nergens allergisch voor. Ze slapen goed, doen het goed op school en als cadeautje heb ik twee draakjes die groeien als kool. Woensdag komen ze weer. Zwager weet het nog niet, maar die gaat dan lekker de stad in met zijn vrouw. Die draakjes, die mogen lekker een middagje bij tante As komen knuffelen! Knap, moeilijk? Welnee, ik ben een gelukkig mens.